فرهنگ عاشورا صفحه 151

تا جهان باشد و بوده است،که داده است نشان میزبان خفته به کاخ اندر و مهمان به تنور

سر بی تن که شنیده است به لب سورۀ کهف؟ یا که دیده است به مشکات تنور آیت نور (1)

-سر امام حسین«علیه السلام»

خون

آن روز که جان خود فدا می کردیم با«خون»به حسین«علیه السلام»اقتدا می کردیم

چون منطق ما منطق عاشورا بود با نفی«خود»،اثبات«خدا»می کردیم (2)

خون،عزیزترین موجودی پیکر انسان است که با نبود آن،جان هم نیست.با این حساب،کسی که حاضر باشد از«خون»خویش در راه مکتب و عدالت و حق بگذرد، آمادۀ جانبازی است و این همان«شهادت طلبی»است که از الفبای«فرهنگ عاشورا»است.

هم آن که خون می دهد و از جان می گذرد،عزیز است و ماندگار،هم آنکه در راه انتقام خونهای به ناحق ریخته قیام می کند،کاری امام زمان گونه می کند،چرا که آن حضرت، خونخواه کشتگان کربلاست«این الطّالب بدم المقتول بکربلا»و هم آنان که از خون شهیدان،الهام حماسه و فداکاری می گیرند،شاگردان لایق مکتب شهادتند.

اینکه سید الشهدا«علیه السلام»در آغاز حرکت به سوی کربلا فرمود:هر کس حاضر است خون قلب خویش را در راه ما نثار و ایثار کند،با ما همراه شود:«من کان باذلا فینا مهجته فلیرحل معنا» (3)اشاره به همین فرهنگ شهادت طلبی است.قداست خون شهید نیز از همین جاست،چرا که او با خدا معامله می کند و حقّ اوست که با اولین قطرۀ خونش که بر زمین ریخته می شود،آمرزیده شود:«اوّل ما یهراق من دم الشهید یغفر له ذنبه کلّه الاّ الدّین» (4)و قطرۀ خونی که در راه خدا ریخته شود،یا قطرۀ اشکی از خوف خدا،محبوبترین قطره نزد خداوند است:«ما من قطره احبّ الی اللّه عزّ و جل من قطرتین:قطره دم فی سبیل الله و قطره دمعه فی سواد اللّیل لا یرید بها عبد الاّ اللّه». (5)

در روایات و زیارات نیز نسبت به سید الشهدا«علیه السلام»و یاران شهیدش تعبیراتی از این قبیل

1- 1) -نیّر تبریزی.
2- 2) -از مؤلف.
3- 3) -مقتل الحسین،مقرّم،ص 194.
4- 4) -میزان الحکمه،ج 5،ص 192(از پیامبر خدا).
5- 5) -همان،ص 187(از امام زین العابدین).