فرهنگ عاشورا صفحه 218

کمترین بهانه ای غلامان و کنیزان خویش را آزاد می کرد،شبها انبان غذا به در خانۀ محرومان می برد،متواضعانه با فقیران و مساکین همنشین و هم غذا می شد.امر به معروف و نهی از منکر را دوست داشت و از خلافها و جنایتهای ظالمان بشدّت انتقاد می کرد، جوانمرد و با فتوّت و اهل گذشت بود،کینۀ بدی کننده را به دل نمی گرفت،اهل عفو بود، بزرگی روح و کرم او همه را شیفتۀ رفتارش می ساخت،خانه اش پناهگاه و مرکز امید درماندگان بود،اهل شب زنده داری بود،در شب و روز هزار رکعت نماز می خواند،در ماه رمضان ختم قرآن می کرد،پولها و بخششهایی را که معاویه می فرستاد می گرفت و میان فقرا تقسیم می کرد،سالی یک بار نصف همۀ دارایی خود را در راه خدا به نیازمندان صدقه می داد،ثروت را ذخیره نمی کرد،محاسن خویش را خضاب می کرد.

خصلتهای برجسته و سیرۀ متعالی آن حضرت،در صحنه های مختلف نهضت عاشورا نیز جلوه داشت.به عنوان نمونه:قاطعانه بیعت با یزید را ردّ کرد و از مدینه خارج شد،در سخت ترین شرایط محاصره و سختی و تشنگی در کربلا هم پیشنهاد تسلیم شدن و بیعت را نپذیرفت،عزّتمندانه به استقبال شهادت رفت،جوانمردانه به حرّ و سپاه تشنۀ او در طول راه آب داد و بالأخره توبۀ حرّ را روز عاشورا پذیرفت،بیعت خود را از یاران برداشت تا هر که می خواهد برگردد،غلام و خادم خویش را هم آزاد گذاشت و از او خواست که اگر می خواهد برود،به یتیمان مسلم بن عقیل پس از شهادت پدرشان مهربانی کرد،شب عاشورا را برای مناجات و تلاوت قرآن و عبادت مهلت خواست،تا آخرین لحظات حتّی در قتلگاه هم حالت تسلیم و رضا داشت،بر سختیها و شداید کربلا و شهادت اصحاب صبوری کرد،روز عاشورا با آن همه داغ و مصیبت و تشنگی و تنهایی چون شیر جنگید و از انبوه دشمن نهراسید،قیام خویش را با انگیزۀ امر به معروف و نهی از منکر دانست،بارها در طول سفر کربلا بی اعتباری دنیا را گوشزد کرد و زهد خویش را نشان داد،هتّاکیهای دشمنان را روز عاشورا حلیمانه تحمّل کرد،اثر انبانهایی که به خانۀ محرومان برده بود،پس از شهادتش بر پشت و دوش آن حضرت دیده شد.

-اوصاف سید الشهدا«علیه السلام»

سیف بن حارث بن سریع جابری

از شهدای جوان کربلاست.نامش در زیارت ناحیه،بصورت«شبیب بن حارث»آمده است.وی و پسر عمویش مالک بن عبد الله از کوفه آمده،در کربلا به امام حسین«علیه السلام»