فرهنگ عاشورا صفحه 219

پیوستند.روز عاشورا،پس از شهادت حنظله بن قیس،هنگامی که دشمن به خیمه گاه امام حسین«علیه السلام»نزدیک شده بود،گریان خدمت امام آمدند و اذن میدان طلبیدند.سپس هر دو با هم به میدان رفته،جنگیدند تا شهید شدند.آن دو،هم برادر مادری و هم پسر عمو بودند. (1)

در کتب،نام سیف بن حرث هم آمده است،شاید همان سیف بن حارث باشد.

سیف بن مالک عبدی

از شهدای کربلاست.از جوانان پرشوری بود که در بصره،در خانۀ بانوی بزرگ، «ماریه بنت منقذ عبدی»جمع می شدند،خانۀ او پایگاهی برای شیعه بود. (2)از بصره به کوفه آمد و از آنجا به کاروان امام حسین«علیه السلام»پیوست،سپس همراه او به کربلا آمد.عصر عاشورا در نبرد تن به تن به شهادت رسید. (3)

سینه زنی

از مراسم سنّتی عزاداری برای سید الشهدا«علیه السلام»و دیگر ائمۀ مظلوم،که همراه نوحه خوانی و با آهنگی خاص بر سر و سینه می زنند،گاهی هم سینۀ خود را لخت کرده،بر آن می زنند.اصل این سنّت،بویژه در میان عربها رواج داشته است.بعدها به صورت موجود در آمده که با انتخاب نوحه های سنگین،حرکات دست بر سینه می خورد.به فردی هم که بر سینۀ خود زده،عزاداری می کند،«سینه زن»می گویند.

اینگونه نوحه گری،ابتدا بصورت فردی بوده،امّا با مرور زمان به شکل گروهی و دستجات سوگواری در آمده است.«دسته گردانی و سینه زنی و نوحه خوانی که در زمان صفویّه رایج شده و توسعه پیدا کرده بود،در عصر قاجاریّه با توسعه و تجمّل بیشتر در پایتخت رواج داشت...دسته گردانی در عصر قاجار،بویژه در زمان ناصر الدین شاه با آداب و تشریفات و تجمّل بسیار برگزار می شد.دسته های روز با نقّاره و موزیک جدید و علم و بیرق و کتل،و دسته های شب با طبقهای چراغ زنبوری و حجله و مشعل به راه می افتاد و در فواصل دستۀ سینه زنها با آهنگ موزون سینه می زدند.نوحه خوانی و سینه زنی حتّی در اندرون شاهان قاجار،بین خانمهای اندرون نیز متداول بود...» (4)

-عزاداری سنّتی،دسته های عزاداری،هیئت

1- 1) -انصار الحسین،ص 77،عنصر شجاعت،ج 2،ص 130.
2- 2) -انصار الحسین،ص 78.
3- 3) -عنصر شجاعت،ج 1،ص 79.
4- 4) -موسیقی مذهبی ایران،ص 26.