فرهنگ عاشورا صفحه 220

ش

شاخسی،و اخسی

شکل صحیح و اصلی این دو کلمه،«شاه حسین،وا حسین»است و تعبیری است که دسته های عزادار و تیغ زدن و قمه زدن،هنگام تیغ زدن در روز عاشورا،بصورت جمعی و با صدای خاصّی آن را تکرار می کردند و نام سید الشهدا«علیه السلام»را بر زبان می آوردند.

شام

شام به سرزمین منطقۀ سوریه،فلسطین،لبنان،اردن و اطراف آنها گفته می شده است.

شامات هم می گویند.این سرزمین در صدر اسلام فتح شد و معاویه در دورۀ عثمان والی آنجا بود و امویان از آن پس بر آن منطقه استیلا یافتند و از حکومت مشروع علی«علیه السلام»سر برتافتند.دمشق،پایتخت امویان بود.یزید هم آنجا حکومت می کرد. (1)

از سرزمین شام در روایات،نکوهش شده و ائمّه از آن به بدی یاد کرده اند.اهل شام بویژه در عهد معاویه،با علی دشمنی بسیار می کردند و از جمله علل آن تبلیغات گستردۀ معاویه و امویان بر ضدّ علی«علیه السلام»و بنی هاشم بود و چون در آن منطقه نفوذ و استیلا داشتند، افکار را بر ضدّ اهل بیت،منحرف می ساختند و بذر دشمنی آنان را در دلها می پراکندند.در دوره های بعد هم میان شامیان و عراقیان خصومت و ناسازگاری ادامه یافت و شهرها و مردم عراق،اغلب زیر بار حکومت دمشق نمی رفتند.سرهای مسلم بن عقیل و هانی را پس از شهادتشان به شام که مقرّ حکومت یزید بود فرستادند.