فرهنگ عاشورا صفحه 284

عبد الله رضیع-علی اصغر

عبید الله بن حرّ جعفی

کسی که سید الشهدا«علیه السلام»از او یاری خواست،امّا توفیق همراه شدن در کاروان کربلا نیافت و امام را یاری نکرد.امام در منزلگاه قصر مقاتل،خیمۀ او را دید،حجاج بن مسروق را فرستاد تا او را دعوت کند تا به اردوی امام بپیوندد و یاریش کند.وی بهانه آورد که از کوفه به این خاطر بیرون آمدم که با حسین نباشم،چون در کوفه یاوری برای او نیست.

پاسخ او را که به امام گفتند،حضرت همراه عده ای نزد او رفت و پس از گفتگوهایی پیرامون اوضاع کوفه،امام از او خواست تا با آب توبه خطاهای گذشته اش را بشوید و به نصرت اهل بیت بشتابد.عبید الله بازهم نپذیرفت و این کرامت و توفیق را ردّ کرد و از روی خیر خواهی!حاضر شد که اسب زین شده و شمشیر برّان خویش را به امام دهد.

چون امام مأیوس شد که او سعادت را دریابد،فرمود:اسب و شمشیرت از آن خودت،ما از خودت یاری و فداکاری می خواستیم.اگر حاضر به جانبازی نیستی،ما را نیازی به مال تو نیست:«یا بن الحرّ!ما جئناک لفرسک و سیفک،انّما آتیناک لنسألک النّصره،فان کنت بخلت علینا بنفسک فلا حاجه لنا فی شیء من مالک و لم اکن بالّذی اتّخذ المضلّین عضدا، لأنّی قد سمعت رسول اللّه«صلی الله علیه و آله»و هو یقول:من سمع داعیه اهل بیتی و لم ینصرهم علی حقّهم الاّ اکبّه الله علی وجهه فی النّار». (1)آنگاه امام از پیش او به خیمۀ خویش برگشت!...

وی پس از حادثۀ کربلا،بشدّت از آن کوتاهی در یاری کردن امام پشیمان شده بود و خود را ملامت می کرد و با شعری که با مطلع«فیا لک حسره ما دمت حیّا...» شروع می شود،این اندوه و ندامت را بیان کرده است. (2)در برخی نقلها نام او عبد الله بن حرّ نقل شده است.

عمرو بن قیس نیز از کسانی بود که در همین منزلگاه امام حسین«علیه السلام»از او یاری خواست و او بهانه آورد.نصرت خواهی امام،تکلیف می آورد و هر که ندای«هل من ناصر»امام را بشنود و پاسخ ندهد،جهنّمی است.این ندای استنصار،همواره در تاریخ وجود دارد.همه جا کربلا و هر روز عاشوراست و سعادت،در فدا کردن هستی و مال و جان در راه دین و به فرمان امام و رهبر الهی است و چه شقاوتی بالاتر از آنکه انسان،