فرهنگ عاشورا صفحه 29

برنامه ریزیهای مفصّل کرده بودند.حکومت عراق هم به شدّت و خشونت متوسّل شد و راه پیمایان را در طول راه،از آسمان و زمین به گلوله بست.حادثه،بصورت پیاپی،در سالهای 1390،1395،1396 ق.در ایام عاشورا و اربعین پیش آمده بود،امّا انتفاضه و حرکت گستردۀ سال 1397 ق.بی سابقه بود و نجف،آن سال بسیج کنندۀ این نیروی عظیم مردمی بود که از کنار مرقد امیر المؤمنین،به راه افتاد و پس از چهار روز پیاده روی به کربلا رسید.حرکت موکبهای پیاده و شعارهای طول راه و سخنرانیهای متعدد،همه نوعی معارضه با حکومت بعث بود.امواج گستردۀ مردمی با شعار«ابد و اللّه ما ننسی حسینا»(به خدا قسم،هرگز حسین را فراموش نخواهیم کرد)به راه افتاده بود.نیروهای دولتی برای جلوگیری از رسیدن زائران به کربلا،برنامه های مختلفی داشتند و درگیریهایی پیش آمد و شهدایی بر خاک افتادند.وقتی هم به کربلا رسیدند،حوادثی شدیدتر پیش آمد و کسانی کشته و جمع بسیاری دستگیر شدند و نهضت شیعی اربعین آن سال،در خاطرۀ تاریخ ثبت شد و مبدأ الهام و شورگستری برای سالهای بعد گردید.این حادثه در سال 1356 ش بود. (1)

-زیارت پیاده،تخریب قبر امام حسین«علیه السلام»

ازد

نام یکی از قبایل مشهور و بزرگ عرب،که ابتدا در یمن می زیستند،سپس به مکانهای مختلف پراکنده شدند و گروهی هم به عراق آمدند که به آنان«ازد العراق»گفته می شد (2)و ساکن کوفه شدند.انصار شاخه ای از همین قبیله اند.تعدادی از شهدای کربلا نیز از این قبیله بودند.

اسارت

دستگیر کردن،افرادی از لشکر مخالف یا افراد عادی را در جنگها بعنوان«اسیر» گرفتن و برده ساختن.در جنگهای صدر اسلام نیز گروهی از کفّار،اسیر گرفته می شدند،یا بعضی از مسلمانان به اسارت مشرکین در می آمدند.