فرهنگ عاشورا صفحه 296

عطش

تشنگی از بارزترین جلوه های سوز و غم در حادثۀ کربلاست.سید الشهدا،عباس، علی اکبر،علی اصغر و دیگران،همه لب تشنه و عطشان روز عاشورا جان سپردند.محروم کردن خیمه گاه امام حسین«علیه السلام»از آب فرات و تحمیل عطش به امام و یارانش،از موارد روشن پستی و عداوت سپاه کوفه و ابن زیاد،نسبت به آل الله است.بزرگان،بیشتر از کودکان تحمّل تشنگی دارند و اطفال در برابر بی آبی،زودتر بی تاب می شوند.در کربلا، عطش بیداد می کرد و مشکها خالی،لبها خشک،جگرها سوخته،هوا گرم،راه فرات بسته، و صدای العطش بلند بود.

زان تشنگان هنوز به عیّوق می رسد فریاد«العطش»ز بیابان کربلا (1)

روز عاشورا،عباس کنار خیمه ها آمد،صدای«العطش،العطش»کودکان را شنید.سوار بر اسب شد و مشک را برداشت و به طرف فرات رفت.چهار هزار نفر تیراندازان موکّل بر فرات،او را محاصره کردند و ابا الفضل«علیه السلام»در این درگیری بود که دستها را داد و شهید شد.

قبل از بیرون آمدن از فرات،خواست آب بنوشد ولی«فذکر عطش الحسین»به یاد تشنگی امام افتاد و آب ننوشید و عطشان از شریعه بیرون آمد. (2)علی اکبر«علیه السلام»نیز روز عاشورا پس از چندین نوبت جنگیدن،مجروح و تشنه برای آخرین وداع به خیمه گاه آمد،در حالی که به سید الشهدا می گفت:«یا ابه،العطش قد قتلنی و ثقل الحدید اجهدنی». (3)امام«علیه السلام»،برای کودک تشنه کام و شیرخوار خود نیز بنا به نقلی از سپاه دشمن آب طلبید،که بیایید سیرابش کنید.

اگر به زعم شما من گناهکار شمایم نکرده هیچ گناهی،علی اصغرم است این

که تیر حرمله،گلوی تشنۀ آن شش ماهه را از هم درید. (4)

مگر به کرب و بلا آب قیمت جان بود که از عطش به فلک نالۀ یتیمان بود

خود سید الشهدا نیز روز عاشورا،برای رفع تشنگی پس از نبرد،خواست به فرات برود و آب بنوشد که شمر مانع شد و گفت:ای حسین،از این آب نخواهی نوشید تا از

1- 1) -محتشم کاشانی.
2- 2) -بحار الأنوار،ج 45،ص 41،عوالم(امام حسین)،ص 284.
3- 3) -مقتل الحسین،مقرّم،ص 246.
4- 4) -حیاه الامام الحسین،ج 3،ص 275.