فرهنگ عاشورا صفحه 33

آن را بر زبان جاری می کند و با حکایت از اینکه بازگشت همه به سوی خداست،بر داغ خویش یا دیگری تسکینی می دهد.دربارۀ استرجاع هنگام مصیبت،احادیثی است،از جمله امام باقر«علیه السلام»فرمود:«ما من مؤمن یصاب بمصیبه فی الدّنیا فیسترجع عند مصیبته و یصبر حین تفجأه المصیبه الاّ غفر اللّه له ما مضی من ذنوبه الاّ الکبائر الّتی اوجب اللّه علیها النّار.» (1)

هیچ مؤمن مصیبت زده ای در دنیا نیست که هنگام مصیبت،«انا للّه و انا الیه راجعون» گوید و بر مصیبت ناگهانی شکیبا باشد،مگر آنکه خداوند گناهان گذشته اش را می بخشاید،مگر گناهان کبیره که خداوند بر آنها وعدۀ دوزخ داده است.

امام حسین«علیه السلام»بارها در طول راه کربلا و در خود کربلا و عاشورا این جمله را بر زبان راند.از جمله هنگام شنیدن خبر شهادت مسلم بن عقیل در منزلگاه«زرود»،و نیز شبی که در«قصر بنی مقاتل»منزل کرده بودند،علی اکبر این جمله را مکرّر از پدر شنید.چون علّت آن را پرسید،سیّد الشهدا فرمود:در خواب دیدم که صدایی می گوید:این قافله به سوی مرگ می رود... (2)پیش از آن در مدینه نیز هنگام گفتگو با مروان حکم،امام حسین«علیه السلام» ضمن بیان فاجعه بار بودن خلافت یزید،«انّا لله و انّا الیه راجعون»گفت. (3)

این اعتقاد،یعنی«از اویی و به سوی اویی»هم زندگی را بر انسان می سازد و از بند تعلّقات می رهاند،هم مرگ را هموار و پذیرفتنی می کند و او را به منزلگاه ابدی مشتاق می سازد و تنها نفسهای مطمئنّه در برابر مصیبتها و داغ شهیدان،آرامش دارند مرگ را کوچیدن به خانۀ همیشگی و جوار خدا می دانند.

اسحاق بن حیوۀ حضرمی

یکی از سنگدلان سپاه کوفه که در کربلا حضور داشت و پس از شهادت امام حسین«علیه السلام»اقدام به در آوردن پیراهن از پیکر پاک آن حضرت کرد.وی به دستور عمر سعد،همراه جمعی پس از شهادت حسین«علیه السلام»،اسبها را بر بدنها تاختند. (4)نامش اسحاق بن حویّه هم آمده است.

-اسب تاختن بر بدن امام

1- 1) -وسائل الشیعه،ج 2،ص 898.
2- 2) -مقتل الحسین،مقرّم،ص 227،عوالم(امام حسین)،ص 230.
3- 3) -عوالم،ص 175.
4- 4) -مروج الذهب،ج 3،ص 62.