فرهنگ عاشورا صفحه 330

فریاد و خشم و رنج و اسیری مان ما را سلاح کاری پیکار است

بانوی قهرمان عرب،زینب ما را بزرگ و قافله سالار است (1)

این قافله،پس از پیمودن راه طولانی و دشوار کوفه تا شام و شام تا مدینه،با باری از غم و اندوه به مدینه برگشت و بشیر،خبر بازگشت قافلۀ اهل بیت«علیه السلام»را به مردم خبر داد و مدینه یکپارچه غرق شیون و عزا شد.

-اسارت

قبر امام حسین«علیه السلام»

اولین بار بنی اسد پس از دفن اجساد شهدا و پیکر سید الشهدا،علامتی بر قبر نهادند.از اینکه توّابین در سالهای 63 یا 64 بر سر قبر امام حسین می آمدند،می فهمیم که آن هنگام، آشنا و شناخته شده بوده است.بنا به تشویق اولیاء دین،مدفن آن حضرت از همان آغاز، مورد زیارت شیعه قرار گرفت،چه پنهانی و چه آشکار.

در زمان بنی امیّه،قبّه ای بر قبر شریف ساخته شد و تا زمان هارون الرّشید باقی بود.وی قبر را خراب و محلّ آن را صاف کرد و درخت سدری را که(به نشانۀ قبر)در آنجا بود.

قطع کرد.بار دیگر در زمان مأمون ساخته شد.سپس در سال 236 و 237 هجری به دستور متوکّل عباسی،قبر و خانه های اطراف آن خراب شد و به جای آن زراعت کردند و مانع رفت و آمد مردم شدند.بازهم در سال 247 به دستور متوکّل قبر را خراب کردند و چندین نوبت دیگر این تخریب انجام گرفت.بنای فعلی مرقد و حرم سید الشهدا به قرن هشتم هجری بر می گردد.البته بارها مرمّتها و اضافاتی انجام گرفته است.در سال 1216 هجری وهّابیها با سپاهی از منطقۀ نجد حمله کرده و حرم حسینی را غارت و تخریب کردند و اسبها را در صحن مطهّر بستند. (2)

-کربلا،حایر،تخریب قبر،دیزج،درخت سدر،ضریح،زیارت

قبر شش گوشه

مرقد و حرم ابا عبد الله الحسین«علیه السلام».به لحاظ آنکه علی اکبر«علیه السلام»پایین پای آن حضرت دفن شده است،در آن قسمت هم دو گوشه برای ضریح اضافه شده و شش گوشه دارد.

شوق زیارت قبر شش گوشۀ آن امام،همواره در دل شیعیان بوده است.