فرهنگ عاشورا صفحه 333

قربانی شدن و قربانی دادن،رمز پیروزی و عزّت است.ملّتهایی که در راه«آزادی»گام برداشته و بر می دارند،همواره قربانیان بسیاری را تقدیم آستان آزادی کرده اند و اگر گروهی آمادۀ فداکاری نباشند،به اهداف خود نمی رسند.حقیقت و دین و حیات کرامتمندانه،آن قدر ارزشمند و متعالی است که باید قربانیانی چون حسین«علیه السلام»فدای آن شوند.از عظمت قربانی،می توان به عظمت چیزی پی برد که کسی مانند سید الشهدا«علیه السلام»در آن راه قربان می شود و هفتاد و دو عزیز را قربان می کند.

ای کرده به کوی دوست هفتاد و دو قربانی قربان شومت این رسم،ماند از تو به دورانها

قربانی هر کس شد با حرمت و نشنیدیم دست و تن قربانی،افتد به بیابانها (1)

-شهادت،کربلا،ثار اللّه،درسهای عاشورا

قرّه بن ابی قرّۀ غفاری

از شهدای کربلا از قبیلۀ غفار است.رجزی که در میدان جنگ می خواند،چنین بود:

قد علمت حقّا بنو غفار و خندف بعد بنی نزار

بانّنی اللّیث لدی الغبار لأضربنّ معشر الفجّار

ضربا فجیعا عن بنی الأخیار (2)

که در این رجز،ضمن معرفی خویش و فاجر دانستن دشمن،رزم خود را در دفاع از فرزندان اخیار دانسته است.

قسم دادن به قرآن

روز عاشورا،چون امام حسین«علیه السلام»اصرار کوفیان را بر کشتن او دید،قرآن را گرفت و باز کرد و بر سر نهاد و صدا زد:میان من و شما،قرآن و جدّم رسول خدا«صلی الله علیه و آله»داور باد!ای گروه!چرا ریختن خونم را روا می شمارید؟مگر من فرزند پیامبر شما نیستم؟...آنگاه کودک شیرخوار خود را که از تشنگی می گریست بر سر دست گرفت و فرمود:اگر بر من رحم نمی کنید،بر این کودک رحم کنید«ان لم ترحمونی فارحموا هذا الطّفل».این اقتدا به پدرش علی«علیه السلام»بود که قرآن بر سر نهاد و یاران سست عنصر خویش را نفرین کرد. (3)

-علیّ اصغر

1- 1) -جودی خراسانی.
2- 2) -مناقب،ابن شهر آشوب،ج 4،ص 102.
3- 3) -سفینه البحار،ج 2،ص 16.