فرهنگ عاشورا صفحه 358

گ

گریز

گریز زدن:گفتاری را منتهی به موضوع دیگر کردن،مطلبی را به مطلب دیگر پیوستن با تناسب،چنانکه روضه خوانان از حکایتی به واقعۀ کربلا یا یکی از شهدا روند. (1)

واعظان و روضه خوانان،به تناسب بحث و گفتاری که دارند،مرثیۀ خاصّی از کربلا را می خوانند یا به مصیبت خاصّی از مصائب چهارده معصوم می پردازند.مثلا اگر موضوع سخن دربارۀ جوان یا کودک باشد،مصیبت علی اکبر یا علی اصغر را می خوانند و از مراسم دفن با شکوه کسی،به بی غسل و بی کفن و دفن ماندن پیکر سید الشهدا در کربلا منتقل می شوند.این انتقال از موضوع یا حادثۀ خاص به واقعۀ کربلا و امام حسین یا یکی دیگر از شهدا«گریز زدن»نام دارد.در حرکتهای حماسی و انقلابی نیز بصورتی دیگر گریز به صحرای کربلا زده می شود و یاد آن حادثه،سرمایۀ الهام می گردد.«بخاطر نشر شهادت و فلسفۀ شهیدان است که شیعه،به بهانۀ مرگ برادر و عمو و دایی و پسر خاله و پسر عمّه...

یاران و خویشاوندان را گرد می کرده و یکباره به کربلا گریز می زده اند و از حسین و شهیدان شیعه می گفته اند.» (2)

-عزاداری،روضه،آداب وعظ و منبر،ذکر مصیبت

گریه

«چشم گریان،چشمۀ فیض خداست».گریستن بر ابا عبد الله الحسین«علیه السلام»ثواب بسیار