فرهنگ عاشورا صفحه 362

کنون ماییم و درد داغداری کنون ماییم و اشک و سوگواری

هنوز اشک عزا پیوسته جاری است رواق چشممان آیینه کاری است

غدیر ما محرّم دارد امروز محرّم،بذر غم می کارد امروز (1)

امروز هم،اشک و گریه،رابط ما با حسین است و ما با شوری اشکهایمان،سر سفرۀ محبّت سید الشهدا نشسته ایم و نمک پروردۀ ابا عبد الله هستیم،از این رو،این مهر با شیر مادر در جان ما وارد شده و با جان هم به در می شود.

-عزاداری،مرثیه،قتیل العبرات،اشک

گل باغ حسن-قاسم بن حسن«علیه السلام»

گلوی بریده

حلقی که بود بوسه گه مصطفی مدام آزرده اش ز خنجر فولاد کرده ای (2)

پس از شهادت امام حسین«علیه السلام»،سر مطهرش را از پیکر جدا کردند.تیغ بر حلقومی نهادند که بوسه گاه رسول خدا«صلی الله علیه و آله»بود.از این رو،لقب«ذبیح»بر آن حضرت داده اند و همچنین تعبیر«مجزور الرأس»از زبان زینب کبری نقل شده است.در برخی مقتلها آمده است که حضرت زینب،هنگام وداع جسد برادرش،پیکر او را در آغوش گرفت،لب بر حلقوم بریدۀ سید الشهدا«علیه السلام»نهاد و بوسید و با آن بدن خونین وداع کرد. (3)

آن سو نگران،نگاه پیغمبر بود خورشید،رسول آه پیغمبر بود

ای تیغ پلید،می شکستی ای کاش آن حنجره،بوسه گاه پیغمبر بود (4)

-سر امام حسین«علیه السلام»

گنجینه الأسرار

کیست این پنهان مرا در جان و تن کز زبان من همی گوید سخن

شروع کتاب گنجینه الأسرار،با شعر بالاست.مجموعه و منظومه ای بلند از شعر عرفانی حماسی،در قالب مثنوی از عمّان سامانی(م 1322)است،در سوگ حسین«علیه السلام»و ماجرای عاشورا،و از آثار برجستۀ مرثیۀ فارسی است و از دید عرفانی به کربلا و قهرمانان و

1- 1) -از مثنوی«اهل بیت آفتاب»از مؤلف.
2- 2) -محتشم کاشانی.
3- 3) -معالی السبطین،ج 2،ص 55.
4- 4) -ساعد باقری.