فرهنگ عاشورا صفحه 398

در کربلا از یاران شجاع و فداکار امام بود.شب عاشورا که امام از یاران خواست از تاریکی شب استفاده کرده،از صحنه خارج شوند،یکی از کسانی بود که برخاست و ضمن اعلام وفاداری و مقاومت تا شهادت،گفت:«و اللّه لو علمت انّی اقتل ثمّ احیی ثمّ احرق ثمّ اذری یفعل بی ذلک سبعین مرّه ما ترکتک فکیف و انّما هی قتله واحده ثمّ الکرامه الی الأبد.» (1)به خدا قسم اگر هفتاد بار کشته شوم،سوزانده شوم و خاکسترم بر باد رود،هرگز تو را رها نخواهم کرد،تا چه رسد به اینکه اکنون یک بار کشته شدن است،سپس کرامت ابدی است.روز عاشورا،رجز مسلم بن عوسجه در مبارزه چنین بود:

ان تسئلوا عنّی فانّی ذو لبد من فرع قوم فی ذری بنی اسد

فمن بغانا حاید عن الرّشد و کافر بدین جبّار صمد (2)

که حاکی از بصیرت دینی و دشمن شناسی او و کافر دانستن جبهۀ مخالف است.سپاه دشمن چون در نبرد تن به تن یارای جنگیدن با او را نداشتند،او را سنگباران کردند.چون مسلم به زمین افتاد،رمقی در تن داشت که حسین بن علی«علیه السلام»و حبیب بن مظاهر خود را به او رساندند.امام او را دعا کرد و حبیب چون نزدیک او آمد،مسلم او را توصیه نمود که مبادا حسین«علیه السلام»را تنها گذارد. (3)

-حبیب بن مظاهر،معقل

مسلم بن کثیر ازدی

از شهدای کربلا،وی از طایفۀ ازد،و از تابعین بود.بعضی هم او را از اصحاب شمرده اند.در برخی جنگها در رکاب علی«علیه السلام»مجروح شده و از ناحیۀ پا آسیب دیده بود.

در حادثۀ عاشورا،از کسانی بود که به قصد حسین بن علی«علیه السلام»از کوفه بیرون آمد و نزدیکیهای کربلا به آن حضرت پیوست و روز عاشورا در حملۀ نخستین به شهادت رسید. (4)نام او را اسلم بن کثیر و سلیمان بن کثیر هم نقل کرده اند. (5)در زیارت ناحیۀ مقدسه نیز از او یاد شده است.

1- 1) -مناقب،ج 4،ص 99.
2- 2) -همان،ص 102.
3- 3) -بحار الأنوار،ج 45،ص 20.
4- 4) -عنصر شجاعت،ج 1،ص 355؛مناقب،ج 4،ص 113؛تنقیح المقال،ج 3،ص 215.
5- 5) -انصار الحسین،ص 94.