فرهنگ عاشورا صفحه 414

نیزه دارانی که سرهای شهدا را حمل می کردند به آبادی یا قلعۀ خویش مخالفت می کردند و راه نمی دادند. (1)

-مراحل نهضت عاشورا،اسارت

منصب نوکری

عنوانی است که مدّاحان و روضه خوانان،از روی عشق و علاقه،به مولایشان ابا عبد الله«علیه السلام»به کار و شغل خود می دهند و به آن افتخار می کنند و امام حسین«علیه السلام»را ارباب و خود را نوکر به حساب می آورند و این نوکری را با پادشاهی عوض نمی کنند.شایسته آن است که این نوکری،خلوص و حقیقت داشته باشد و صرف ادّعا نباشد،حقیقت آن وقتی است که میان نوکر و ارباب،اطاعت از یک سو و لطف از سوی دیگر باشد.مرحوم محدث نوری گوید:«به مجرّد ذکر فضایل و مناقب و حالات و مصائب حضرت سید الشهدا«علیه السلام»کسی سمت چاکری و منصب نوکری آن حضرت را پیدا نخواهد کرد...

روضه خوان آنگاه در قطار چاکران آن حضرت در آید که آنچه گوید،برای حقّ عزّ و جل و ادای حقّ و اولیائش علیهم السلام باشد؛و الاّ کاسبی خواهد بود که آن فضایل و مناقب را سرمایه نموده و به آن مشغول تجارت شده،ابدا حقی به کسی ندارد.» (2)

به مال و جاه و سلطنت نه رو کند نه بنگرد کسی که از صمیم دل،دمی شود گدای تو

-مدّاحی،واعظ،ذاکر،منبر

منهال

منهال بن عمرو،یکی از هواداران اهل بیت بود که در شام می زیست.در روزهایی که اسرای اهل بیت«علیه السلام»در خرابۀ شام بودند،روزی امام سجّاد«علیه السلام»بیرون آمد و با او برخورد کرد و گفتگوهایی میان آن دو انجام گرفت و امام،از مظلومیّت اهل بیت و شداید دوران اسارت سخن گفت. (3)از او نیز نقل شده که هنگام آوردن سر مطهّر امام حسین به دمشق، مردی آیۀ اصحاب کهف را می خواند.صدایی از سر مطهّر آمد که:کشتن من و گرداندن سرم،شگفت تر از داستان اصحاب کهف است. (4)منهال،از طایفۀ بنی اسد و کوفی بود و از

1- 1) -همان،ص 374.
2- 2) -لؤلؤ و مرجان،میرزا حسین نوری،ص 19.
3- 3) -مقتل الحسین،مقرّم،ص 462،الفتوح،ابن اعثم،ج 5،ص 155.
4- 4) -اثبات الهداه،ج 5،ص 193.