فرهنگ عاشورا صفحه 419

ان اقتل الیوم فهذا آملی فذاک رأیی و الاقی عملی (1)

بعضی نیز او را هلال بن نافع گفته اند.

نامه

همیشه یکی از سندهای قابل اعتماد و رسمی«نامه»بوده است.مکاتبات اداری، رسمی و سیاسی و عزل و نصبها و فرمانها و درخواستها به صورت نامه(و اصطلاحا کتاب)در نهضت کربلا و قبل و بعد از عاشورا هم به چشم می خورد. (2)چه نامه هایی که سید الشهدا«علیه السلام»به معاویه نوشت و نسبت به کشتن حجر بن عدی و یارانش اعتراض کرد،و چه آنچه به علما نگاشت و چه آنچه در جریان نهضت عاشورا،به بستگان خود و کوفیان، بصریان،یاران و نمایندگان خویش نوشت،حتی آنچه که به صورت وصیتنامۀ کتبی آن حضرت به محمد حنفیّه ثبت است(لم اخرج اشرا...)از این دست است. نامه هایی را هم بزرگان شیعه و هواداران آن امام،از بصره و بویژه کوفه به آن حضرت نوشتند و او را به آمدن به آن پایگاه شیعی دعوت کردند و قول هر گونه مساعدت و یاری دادند.سید الشهدا نیز در پی بی آن دعوتنامه ها،نمایندۀ خویش،مسلم بن عقیل را به کوفه فرستاد،باز همراه وی نامه ای به شیعیان نوشت. (3)

نامه هایی که در مدّت اقامت امام حسین«علیه السلام»در مکّه،از کوفه برای آن حضرت فرستادند و دعوت به کوفه کردند،بسیار بود.تا حدود 12 هزار نامه و بیشتر هم گفته اند.

نامه ها برخی بصورت فردی بود،برخی بصورت گروهی و با امضاهای بیشمار.نامه های سید الشهدا«علیه السلام»به آنان نیز اغلب،پاسخ به آن دعوتها یا فراخوانی به یاری و مبارزه بود و محتوای دعوت عاشورایی امام را در بر داشت.علّت آنکه نامه های دعوت،اغلب از کوفه بود،آن بود که کوفیان دل خوشی از معاویه نداشتند و هوادار اهل بیت بودند.پس از مرگ او،تصمیم به خلع یزید از خلافت و مبارزه با او گرفتند.نامه هایشان هم در پی همین هدف و با مضمونی انتقادآمیز از حکومت امویان و اعلام هواداری نسبت به سید الشهدا«علیه السلام»و دعوت به آمدن و قبول رهبری و قول نصرت و یاری و چشم به راه مقدم

1- 1) -منتهی الآمال،ج 1،ص 264.
2- 2) -مجموعۀ نامه های ائمه«علیه السلام»در کتاب دو جلدی«معادن الحکمه»از محمد بن فیض کاشانی گرد آمده است.نامه های سید الشهدا را نیز از جمله در«موسوعه کلمات الامام الحسین»ملاحظه کنید.
3- 3) -سفینه البحار،ج 2،ص 467.