فرهنگ عاشورا صفحه 431

گرچه امام می دانست که در آن شرایط،به پیروزی نظامی سریع دست نمی یابد،امّا باز چنان نبود که بی فکر و برنامه و بدون نقشه خود را به کشتن دهد.نتایج مقطعی و درازمدت آن حرکت خونین در آگاهانیدن مردم و افشای چهرۀ ظلم و ایجاد انگیزۀ مبارزه در مردم و حفظ دین از نابودی و بالاتر از همه«عمل به وظیفه»آن حضرت را به قیام واداشت و اینها برای آن امام،«فتح»به شمار می رفت،هر چند خون خود و یارانش در این راه، ریخته می شد.چون می دانست که به هر تقدیر او را خواهند کشت،برای نحوۀ شهادت برنامه ریزی کرد تا به مؤثرترین صورت و الهام بخش ترین شکل در آید.در واقع،سلاح او«شهادت»بود و در استراتژی او«خون»،بر«شمشیر»پیروز شد.

-فتح،یا فتح یا شهادت

نی،نیزه

نی،گیاهی آبی و دارای ساقۀ میان کاواک و راست.ساقۀ آن میان تهی و به ضخامت انگشتی یا بیش از آن است و رنگ آن غالبا زرد است...و هر لوله مانندی که میان تهی باشد،مزمار،نای.نیزه سلاحی معروف که چوبی باریک است و استوانه ای شکل،مانند نی که در سر آن پیکانی نصب کرده اند،به عربی رمح گویند.به معنای پرچم و رایت هم آمده است. (1)در عاشورا،هم به عنوان سلاح جنگ به کار گرفته می شد،هم سر شهدا را بر نوک نیزه ها کردند و به دربار بردند و در شهرها گرداندند.به قول محتشم:

روزی که شد به نیزه سر آن بزرگوار خورشید سر برهنه بر آمد ز کوهسار

در کاربرد ادبی،نی به جای نیزه هم به کار می رود.به گفتۀ جودی:

ای رفته سرت بر نی،وی مانده تنت تنها ماندی تو و بنهادیم ما سر به بیابانها

نیز نوعی قرینه سازی ادبی میان نی و نینوا به کار می رود.به گفتۀ فرید:

سِرّ نی در نینوا می ماند اگر زینب نبود کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود

-سر امام حسین«علیه السلام»،سرهای شهدا

نینوا

شهادتگاه امام حسین«علیه السلام».نام منطقه ای در کوفه و شرق دجله و شرق کربلا،از روستاهای منطقۀ طفّ.«نینوا یک سری تپه های باستانی است که کشیده شده و تا مصبّ