فرهنگ عاشورا صفحه 448

ی

یا حسین«علیه السلام»

سوزناکترین نالۀ برخاسته از ژرفای جان،که شیعۀ کربلایی با آن ندا،سید الشهدا را صدا می زند،ندایی که قلبهای عاشق حسین«علیه السلام»را به هم متّصل می کند و حسینیان را زیر خیمۀ«ذکر»گرد می آورد.شعاری که بر پرچم عزاداران محرّم،بر پیشانی رزمندگان اسلام، بر لبهای نوحه سرایان عاشورا می درخشد و می شکفد.ندای شوق آمیزی که صحابی بزرگوار،جابر بن عبد الله انصاری،وقتی همراه عطیّه بر سر تربت حسین«علیه السلام»آمد و بیهوش شد،چون عطیّه آب به صورتش پاشید و به هوش آمد،سه بار گفت:«یا حسین!یا حسین! یا حسین!»آنگاه گفت:«أ حبیب لا یجیب حبیبه؟»و سپس به زیارت ابا عبد الله علیه السلام پرداخت.

یاد حسین،هنگام آب نوشیدن

شهادت تشنه کامانۀ امام حسین«علیه السلام»،چنان داغ و غم سنگینی بر دلها نهاده است که می سزد با دیدن هر نهر و چشمه و با نوشیدن هر آب و شربت گوارا،از لبهای عطشان آن حضرت،یاد شود،چرا که آب، یادآور آن عاشورای عطش ریز و آن کامهای تشنۀ عاشورائیان شهید است.امام صادق«علیه السلام»فرمود:«من هرگز آب سرد ننوشیدم مگر آنکه حسین بن علی را به یاد می آوردم»و نیز فرمود:«ما من عبد شرب الماء فذکر الحسین و لعن قاتله الاّ کتب له مائه الف حسنه و حطّ عنه مائه الف سیّئه» (1)هر که آب بنوشد و حسین«علیه السلام»را یاد