فرهنگ عاشورا صفحه 76

ت.ث

ت

تاسوعا

روز نهم ماه محرّم.تاسوعای سال 61 هجری امام حسین و یارانش در محاصرۀ نیروهای کوفه بودند.روزی بود که آب را به روی اهل بیت و یاران امام بسته بودند،راهها همه تحت کنترل بود تا کسی به امام نپیوندد.تهدیدهای سپاه عمر سعد،جدّی تر و حالت تهاجمی آنان به سوی خیمه ها بیشتر می شد.عصر روز پنجشنبه تاسوعا،ابن سعد با دستوری که از ابن زیاد دریافت کرده بود،آمادۀ جنگ با حسین«علیه السلام»شد.گروهی از سپاه کوفه به سوی خیمه گاه امام تاختند.امام کنار خیمه اش نشسته و به شمشیر تکیه داده بود.

زینب،صدای همهمۀ مهاجمان را شنید.امام را(که خواب،چشمانش را ربوده بود)بیدار کرد.سید الشهدا،خوابی را که آن لحظه دیده بود نقل کرد که رسول خدا«صلی الله علیه و آله»به او فرمود:

پیش ما می آیی.حسین«علیه السلام»برادرش عباس را همراه جمعی جلو فرستاد تا از هدف مهاجمان آگاه شوند.چون فهمیدند که به قصد جنگ یا گرفتن بیعت آمده اند،به دستور امام،آن شب را مهلت طلبیدند تا به عبادت و نماز بپردازند.و درگیری به فردا موکول شد. (1)

امام صادق«علیه السلام»دربارۀ محاصره شدن سید الشهدا در روز عاشورا فرموده است:

«تاسوعا یوم حوصر فیه الحسین و اصحابه بکربلاء و اجتمع علیه خیل اهل الشّام و انا خوا علیه و فرح ابن مرجانه و عمر بن سعد بتوافر الخیل و کثرتها و استضعفوا فیه الحسین و اصحابه و ایقنوا انّه لا یأتی الحسین ناصر و لا یمدّه اهل العراق.» (2)تاسوعا روزی است که