تأملی در نهضت عاشورا صفحه 228

قسمت کتاب نقد داشتند - کتاب مزبور به قصد سیاسی کردن نهضت امام حسین علیه السلام در حد تسخیر حکومت بود. آقای صالحی نجف آبادی حتی نمی خواست این نظر را بپذیرد که هدف امام حسین

علیه السلام میتوانست نوعی شهادت باشد که فی حدنفسه برای احیایی اسلام لازم است. او به کمترین از این نمی اندیشید که امام برای تصاحب حکومت قیام کرده است. چنین به نظر می رسد که آقای صالحی برای دستیابی به آنچه خواسته و این نوع افراطی در سیاسی کردن بوده، مجبور به مخالفت با برخی زا بدیهیات شده است. اما نباید فراموش کرد که اثر مزبور جبهه ی مهمی را در برابر برداشتهای افراطی صوفیانه گشود.

تحلیل مرحوم دکتر حمید عنایت از این بعد کاب قابل توجه است. او می نویسد: چنان که به آسانی مشهود است هدف اصلی «شهید جاوید» سیاسی کردن جنبه ای از امام شناسی شیعه است که تا ایام اخیر کلا با تعابیر عرفانی، شاعرانه و عاطفی برگزار می شد. نتیجه ی این کار، پیدایش گرایش محتاطانه ولی رو به افزایش، در میان شیعیان مبارز بود که با واقعه ی کربلا بسان فاجعه ای اساسا انسانی برخورد کنند و به تبع آن، عمل قهرمانی امام را واقعه ای بی همتا و تقلید ناپذیر در تاریخ تلقی نکنند و آن را فراتر از حد موجودات انسانی ندانند. (2).

هدف سیاسی: شهادت

هدف سیاسی: شهادت

باید به این نکته توجه کرد که اصولا برداشت سیاسی از کربلا در میان آثاری که پیش از این یاد شد، صرفا در این خلاصه نمی شد که امام حسین علیه السلام به هدف دستیابی به حکومت چنین اقدامی را کرده است. بلکه از

دید برخی از همان نویسندگان، اساسا این مطلب مورد انکار قرار گرفته و آنان شهادت را هدف گرفته اند. این مطلبی است که البته نه در یک قالب سیاسی صرف، اما به هر حال به عنوان یک تحلیل، از قبل وجود داشت. ابن طاوس در مقدمه ی لهوف پس از آن که اخبار مربوط به شهادت امام حسین علیه السلام را از پیش از واقعه ی کربلا می آورد، اشاره به اشکال کسانی می کند که «لا یعرف