واقعه عاشورا و پاسخ به شبهات صفحه 143

1- 462. همان.

2- 463. بحارالانوار، ج 44، ص 284.

3- 464. الارشاد، شیخ مفیدرحمه الله، ص 232.

4- 465. لهوف، ص 112و113؛ بحارالأنوار، ج 45، ص 146.

5- 466. کامل الزیارات، ص 80؛ بحارالأنوار، ج 45، ص 201.

8 - کلینی به سند خود از جابر نقل می کند که به امام باقرعلیه السلام عرض کرد: جزع چیست؟ حضرت فرمود: «اشدّ الجزع الصراخ بالویل و العویل و لطم الوجه و الصدر … »؛(1) «شدیدترین جزع، فریاد و وا ویلا و صیحه و زدن به صورت و سینه است … ».

ب - روایات اهل سنت

اهل سنّت نیز روایاتی را نقل کرده اند که دلالت بر رجحان سینه زنی در سوگ اولیای الهی خصوصاً سالار شهیدان امام حسین علیه السلام دارد. اینک به برخی از آن ها اشاره می کنیم:

1 - ابن کثیر نقل کرده که چون اسیران را بر امام حسین علیه السلام و اصحابش مرور دادند زنان شیون کشیده، به صورت خود زدند، و زینب صدا بلند کرد: «یا محمّداه … ».(2)

این در حالی است که هرگز امام سجادعلیه السلام که همراهشان بود به عمل آنان اعتراض نکرد.

2 - زمانی که امام حسین علیه السلام در کربلا چنین رجز خواند:

یا دهر افّ لک من خلیل

کم لک فی الاشراق و الاصیل

صدا به گوش زینب علیها السلام رسید. در این هنگام پیراهن خود را چاک داده، بر صورت خود زد و سربرهنه از خیمه بیرون آمد و فریاد برآورد: واثکلاه، واحزناه.(3)

3 - از جمله ادله عدم حرمت بر سینه و صورت زدن در سوگ انبیا و اوصیا و فرزندان انبیا، خصوصاً کسانی که بر روی زمین هیچ کس مثل آنان نبوده است، روایتی است که احمد و دیگران به سند صحیح از عایشه نقل کرده اند که گفت: « … رسول خداصلی الله علیه وآله قبض روح شد[ … (4)]، آنگاه سر او را بر بالشتی قرار دادم. در این هنگام من با زنان برخواسته و به خود زده و من به صورت خود می زدم … ».(5)

محمّد سلیم اسد درباره سند این حدیث می گوید: «این سند صحیح است».(6)