صداقت و سیمای صادقین در قرآن و حدیث صفحه 146

صداقت رهبر

هــر رهبــر و طــلايـه‌داري بـايــد به كساني كه تكيه بر او نموده‌اند راست بگــويد.

كسي كه پيشتازي و رهبري قومي را به عهده مي‌گيرد، مانند كسي است كه جلوتر از قافله به راه مي‌افتد و مي‌رود براي قافله‌اي كه خود عضوي از آن است جاي نشستن و استراحت مناسبي از جهت آب و سبزه و سايه و ديگر امور مورد نياز را پيدا كند، اين رائد (پيشتاز و طلايه‌دار) هرگونه محلي را براي نشستن و استراحت قافله انتخاب كند، در حقيقت براي خود نيز انتخاب كرده است، زيرا چنانكه معلوم است خود نيز عضوي از آن قافله است، سود و زيان قافله قطعا سود و زيان او نيز مي‌باشد، به همين جهت اين سخن اميرالمؤمنين عليه‌السلام به عنوان يك قانون ثابت در حركت‌هاي دسته‌جمعي تلقي شده است كه مي‌فرمايند: «اَلرائِدُ لا تَكْذِبُ اَهْلَهُ» طلايه‌دار و مأمور پيدا كردن محل نشستن و استراحت كــاروان نبــايد به مــردمي كــه خود يكي از آن‌ها است دروغ بگــويد.

آيا به راستي قدرتمنداني كه جمعي از انسان‌ها را زير سيطره خود دارند، اين قانون را شنيده‌اند؟ و اگر شنيده‌اند آيا آن را پذيرفته‌اند؟ به اين معني كه آيا آن قدرتمندان مي‌دانند كه هر انديشه و حكم و عملي كه درباره افراد جامعه زير سيطره خود انجام مي‌دهند خود نيز محكوم

صداقت لازمه نبوّت انبياء (205)

به همــان انـديشــه و حكــم و عمــل مي‌بـاشنـد. (1)

شايد بتوان گفت اگر آن مقامات مي‌دانستند كه:

اين جهان كوه است و فعل ما ندا سوي ما آيد نداها را صدا

بر من است امروز و فردا بروي است خون همچون من كسي ضايع كي است

اگر آنان مي‌دانستند كه چنانكه سير كنندگان خود مورد سيرند و نابخرداني كه بر جراحت‌هاي مردم مي‌خندند به جراحت خود آنان نيز خواهند خنديد و آنان كه مردم را گريانده‌اند، خودشان نيز خواهند گريست اگر مي‌دانستند كه به اصطلاح ادبيات محلي دير و زود دارد ولي سوخت و سوز ندارد، قطعا تاريخ بشري دگرگون مي‌گشت ولي بديهي است كه آن تخدير و مستي را كه قدرت (حتي گاهي خيال قدرت) در انســان ايجــاد مي‌كنــد كه از هيــچ شرابي ساخته نيست.