صداقت و سیمای صادقین در قرآن و حدیث صفحه 149

(208) صداقت و سيماي صادقين

به مقام نبوت، زيرا بخش مهمي از دعوت انبياء براساس وعده‌هايي است كه نسبت به آينده داده مي‌شود و اگر پيامبر صلي‌الله‌عليه‌و‌آله در وعده‌هاي خود صادق نباشد اساس دعوت او متزلزل مي‌گردد، مي‌فرمايد: در كتاب آسماني خود از اسماعيل ياد كن كه در وعده‌هايش صادق و رســول و پيــامبــر (بزرگي) بود. «وَ اذْكُـرْ فِـي الْكِتـابِ اِسْمـاعيـلَ اِنَّـهُ كــانَ صــادِقَ الْوَعْــدِ وَ كــانَ رَسُولاً نَبِيّا» (1)

بديهي است تا كسي صادق نباشد (صادق در همه چيز و حتي در وعده‌ها) ممكن نيست به مقام والاي رسالت برسد، چراكه اولين شرط اين مقام آن است كه مردم به سخنان و وعده‌هاي او مؤمن باشند و صدق او را در تمام زمينه‌ها تجربه كرده باشند.

لذا حتي افراد معدودي كه مقام عصمت را در تمام زمينه‌ها به عنوان شرط اساسي نبوت نپذيرفته‌اند صدق و راستي را از شرايط نبوت مي‌دانند. (2)

امــا نـت

مقام نبوت و رسالت، مقامي است كه هم صدق را مي‌طلبد و هم امانت را، امانت در نقل وحي، ابلاغ به مردم، امانت بر حفظ اسرار الهي، در حقيقت صدق و امانت به يك ريشه بازمي‌گردد منتها صداقت، امانت در گفتار است و امانت صداقت در عمل.

لذا قرآن مجيد مي‌فرمايد: «كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلينَ. اِذْ قالَ لَهُمْ

صداقت لازمه نبوّت انبياء (209)