عاشورا ریشه‌ها، انگیزه‌ها، رویدادها، پیامدها صفحه 297

در ضمن اشاره فرمود که: بازماندگان و به تعبیر دیگر عقب افتادگان از قافله شهادت نیز به جایی نخواهند رسید و در زیر سلطه دژخیمان یزیدی روزگار بدی خواهند داشت.

29- امام حسین علیه السلام از مدینه خارج می‌شود ..... ص : 334

امام حسین علیه السلام در شب یکشنبه، دو روز مانده به پایان ماه رجب سال 60 هجری، به اتّفاق فرزندان، برادران، برادرزادگان و همه خاندان خود- جز محمّد بن حنفیّه- از مدینه خارج شد در حالی که این آیه را تلاوت می‌کرد: « «فَخَرَجَ مِنْهَا خَائِفاً یَتَرَقَّبُ قَالَ رَبِّ نَجِّنِی مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ»؛ موسی از شهر خارج شد در حالی که نگران بود و هر لحظه در انتظار حادثه‌ای، عرض کرد: پروردگارا! مرا از این گروه ستمگر رهایی بخش». «1»

امام علیه السلام شاهراه (مدینه- مکّه) را در پیش گرفت. پسر عمویش مسلم بن عقیل عرض کرد: «ای فرزند دختر رسول خدا! به عقیده من اگر همانند عبداللَّه بن زبیر از راه فرعی می‌رفتیم بهتر بود، زیرا نگرانیم دشمنان ما را تعقیب کنند!».

امام علیه السلام به وی فرمود: «لا وَاللَّهِ یَابْنَ عَمّی! لا فارَقْتُ هذَا الطَّریقَ أَبَداً أَوْ أَنْظُرَ إِلی أَبْیاتِ مَکَّةَ أَوْ یَقْضِیَ اللَّهُ فِی ذلِکَ ما یُحِبُّ وَ یَرْضی؛ نه به خدا سوگند ای پسر عمو! من هرگز از این راه جدا نمی‌شوم تا خانه‌های مکّه را ببینم یا خداوند آنچه را که دوست دارد و می‌پسندد پیش آورد». «2»

***

امام علیه السلام در همان گام‌های نخستین نشان می‌دهد که شجاعانه قدم بر می‌دارد، و چنان نیست که از یک گروه گشتی دشمن که بخواهد در اثنای راه بر او یورش برد، وحشتی به خود راه دهد، بلکه آماده است ضربات خود را یکی پس از دیگری بر آنها وارد سازد.

__________________________________________________
(1). قصص، آیه 21
(2). فتوح ابن اعثم، ج 5، ص 34- 35 و مقتل الحسین خوارزمی، ج 1، ص 189 (با اندکی تفاوت)