عاشورا ریشه‌ها، انگیزه‌ها، رویدادها، پیامدها صفحه 34

1- گریه بر امام حسین علیه السلام پیش از تولّد آن حضرت ..... ص : 57

در روایات می‌خوانیم، برخی از انبیای الهی- هزاران سال قبل از تولّد امام کربلا با خبر می‌شدند، بر مظلومیّت آن حضرت اشک می‌ریختند.

در روایتی آمده است: هنگامی که جبرئیل کلماتی را به حضرت آدم علیه السلام برای توبه تعلیم می‌داد، و او خدا را به پنج تن مقدّس می‌خواند، وقتی که به نام حسین علیه السلام رسید قلبش شکست و اشکش جاری شد، به جبرئیل گفت: نمی‌دانم چرا وقتی که نام پنجمی (حسین علیه السلام) را می‌برم قلبم می‌شکند و اشکم جاری می‌شود؟

جبرئیل گفت: «بر او مصیبتی خواهد گذشت که همه مصایب در برابر آن کوچک خواهد بود. او تشنه کام، غریبانه، تنها و بدون یار و یاور به شهادت خواهد رسید».

جبرئیل برخی دیگر از مصایب آن حضرت و خاندانش را برای آدم علیه السلام بیان کرد، تا آنجا که هر دو تن همچون مادرِ فرزند مرده‌ای بر حسین علیه السلام گریستند، (فَبَکی آدَمُ وَجَبْرَئِیلُ بُکاءَ الثَّکْلی). «1»

هنگامی که خداوند برای موسی علیه السلام از مظلومیّت امام حسین علیه السلام سخن گفت و ماجرای شهادت مظلومانه آن حضرت و اسارت بانوان حرمش و گرداندن سرهای شهدا در شهرها را بازگو نمود، موسی علیه السلام نیز گریست. «2»

زکریّای پیامبر علیه السلام نیز، وقتی که نام‌های پنج تن مقدّس را از جبرئیل آموخت، هنگامی که نام حسین علیه السلام را بر زبان جاری می‌ساخت، بغض گلویش را می‌گرفت و اشکش جاری می‌شد. به خداوند عرضه داشت:

خدایا! چرا وقتی نام آن چهار تن (محمّد، علی، فاطمه و حسن علیهم السلام) را می‌برم غم و اندوهم زایل می‌شود، ولی هنگامی که نام حسین علیه السلام را بر زبان می‌آورم، اشکم جاری

__________________________________________________
(1). بحارالانوار، ج 44، ص 245
(2). معالی السبطین، ج 1، ص 186