عاشورا ریشه‌ها، انگیزه‌ها، رویدادها، پیامدها صفحه 429

95- حجّاج بن مسروق ..... ص : 466

وی از اصحاب امیرالمؤمنین علی علیه السلام و ساکن کوفه بود، هنگامی که شنید امام علیه السلام به سوی کربلا در حرکت است، او خود به استقبال امام از کوفه خارج شد و در بین راه به آن حضرت ملحق شد. «1»

روزی که لشکر حرّ در مقابل امام علیه السلام درآمد، هنگام ظهر به امر امام اذان گفت. «2»

در «قصر بنی‌مقاتل»- یکی از منازل بین راه کربلا- وی به امر امام علیه السلام «عبیداللَّه بن حرّ جعفی» را به اردوی امام دعوت کرد ولی عبیداللَّه نپذیرفت. «3»

روز عاشورا چون تنور جنگ داغ شد وی با اجازه امام علیه السلام به میدان رفت و پس از مدتی مبارزه در حالی که چهره‌اش غرق خون شده بود به سوی آن حضرت برگشت و این رجز را خواند:

فَدَتْکَ نَفْسی هادیاً مَهْدِیّاً الْیَوْمَ أَلْقی جَدَّکَ النَّبیَّا

ثُمَّ أَباکَ ذَا النَّدی عَلِیّاً ذَاکَ الَّذی نَعْرِفُهُ الوَصِیّا

«جانم به قربان تو ای هدایت‌گر، هدایت شده: امروز جدّت پیامبر را ملاقات خواهم کرد. سپس پدرت علی، آن صاحب فضل و احسان را، همان کسی که او را وصیّ پیامبر می‌شناسیم». «4»

آنگاه امام علیه السلام به او فرمود: «نَعَمْ وَأَنَا أَلْقاهُما عَلی أَثَرِکَ؛ آری، من هم آن دو بزرگوار را پس از تو ملاقات خواهم کرد». «5»

او به میدان بازگشت و پس از نبردی سنگین به افتخار شهادت نایل آمد.

__________________________________________________
(1). ابصارالعین، ص 89
(2). ارشاد مفید، ص 427
(3). رجوع شود به: مقتل الحسین مقرّم، ص 188
(4). مقتل الحسین مقرّم، ص 254؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 103؛ ابصارالعین، ص 91 و اعیان الشیعة، ج 4، ص 568
(5). مقتل الحسین مقرّم، ص 254