عاشورا ریشه‌ها، انگیزه‌ها، رویدادها، پیامدها صفحه 675

یا عَیْنُ فَابْکی ما حَییتِ عَلی ذَوِی الذِّمَمِ الْوَفِیَّةِ

لا عُذْرَ فی تَرْکِ الْبُکاءِ دَماً وَ انْتِ بِهِ حَرَیَّةُ «1»

***

گزیده‌ای از قصیده دعبل خزاعی «2» ..... ص : 721

أَفاطِمُ لَوْ خِلْتِ الْحُسَیْنَ مُجَدَّلًا وَ قَدْ ماتَ عَطْشاناً بِشَطِّ فُراتِ

إِذاً لَلَطَمْتِ الْخَدَّ فاطِمُ عِنْدَهُ وَ أَجْرَیْتِ دَمْعَ الْعَیْنِ فِی الْوَجَناتِ

أَفاطِمُ قُوْمی یا ابْنَةَ الْخَیْرِ وَ انْدُبی نُجُومَ سَماواتٍ بِأَرْضِ فَلاةِ

قُبُورٌ بِکُوفانَ وَ اخْری بِطیبَةٍ وَ اخْری بِفَخٍّ نالَها صَلَواتی

قُبُورٌ بِبِطْنِ النَّهْرِ مِنْ جَنْبِ کَرْبَلا مُعَرَّسُهُمْ فیها بِشَطِّ فُراتِ

تُوُفُّوا عِطاشاً بِالْعَراءِ فَلَیْتَنی تُوُفِّیتُ فیهِم قَبْلَ حینِ وَفاتی

إلَی اللَّهِ أَشْکُو لَوْعَةً عِنْدَ ذِکْرِهِمْ سَقَتْنی بِکَأْسِ الثَّکْلِ وَ الْفَضَعاتِ

إذا فَخَروا یَوْماً أَتَوْا بِمُحَمَّدٍ وَ جِبْریلَ وَ الْقُرْآنَ وَ السُّوَراتِ

وَ عَدُّوا عَلِیّاً ذَا الْمَناقِبِ وَ الْعُلا وَ فاطِمَةَ الزَّهْراء خَیْرَ بَناتِ

وَ حَمْزَةَ وَ الْعَبّاسَ ذَا الدِّینِ وَ التُّقی وَ جَعْفَرَهَا الطَیّارُ فی الْحَجَباتِ

اولئِکَ مَشْؤمُونَ هِنْداً وَ حَرْبَها سُمَیَّةَ مِنْ نُوکی وَ مِنْ قَذَراتِ

هُمُ مَنَعُوا الآباءَ مِن أَخْذِ حَقِّهِمْ وَ هُمْ تَرَکُوا الْأَبْناءَ رَهْنَ شَتاتِ

__________________________________________________
(1) اعیان الشیعة، ج 3، ص 429.
(2) دعبل بن علی خزاعی (متولّد 148 ق، متوفّای 246 ق) از شاعران زبردست و شجاعی که با اشعار بدیع و نغز خویش در اوج مظلومیّت اهل‌بیت به دفاع از عترت طاهرین قیام کرد. و همواره مورد عنایت ویژه ائمّه اطهار علیهم السلام خصوصاً امام رضا علیه السلام قرار داشت. قصیده فوق معروف به قصیده «مدارس آیات» است که در حضور امام علی بن موسی‌الرضا علیه السلام توسّط این شاعر بلند آوازه اهل‌بیت قرائت شد و مورد تشویق و تحسین امام علیه السلام قرار گرفت. (مراجعه شود به: تاریخ ابن عساکر، حرف دال؛ الغدیر، ج 2، ص 349 و اعیان الشیعة، ج 6، ص 400)