دیوان بینه رحمت در مراثی قتیل امت صفحه 106

دیوان بینه رحمت در مراثی قتیل امت و اهلبیت عصمت، ص: 58

مهلت خواستن حضرت از انقوم شب عاشورا

گفت یک امشب مرا مُهلت دهیدچون شود فردا سَرَم از تن بُرید

مُهلت یکشب دهیدم ای سپاه‌تا کنم خلوت در این شب با اله

بگذرانم در مناجات و نمازبا خدای خود کنم راز و نیاز

آخرین شب را در این دشت بلابگذرانم من بقرآن و دُعا

ترجمه خطبه حضرت سیّد الشّهدآء علیه السّلام در شب عاشورآء وجوابهای اصحاب در اینجا مناسب دیدم که عین خطبه را با جوابها نقل کنم‌

قال علیّ بن الحسین علیه السّلام فجمع علیه السّلام اصحابه عند قرب المسآء فد نوت منه لاسمع ما یقول لهم و انا اذ ذاک مریض فسمعت ابی یقول لأصحابه اثنی علی اللّه احسن الثّنآء و احمده علی السّرّآء و الضّرّآء اللّهمّ انّی احمدک علی ان اکرمتنا بالنّبوّة علّمتنا القرآن و فقهّتنا فی الدّین و جعلت لنا اسماعا و ابصارا و افئدة فاجعلنا لک من الشّاکرین امّا بعد فانّی لا احلم اصحابا او فی و لا خیرا من اصحابی و لا اهل بیت ابرّ و لا اوصل من اهل بیتی فجزاکم اللّه عنّی خیرا الا و انی لا اظنّ یوما لنا من هولآء الا و انّی قد اذنت لکم فانطلقوا جمیعا فی حلّ لیس علیکم منّی ذمام و هذا اللّیل قد غشیکم فاتّخذوه جملا ولیا خذ کلّ واحد منکم بید رجل من اهل بیتی و تفرقوا فی سواد هذا اللّیل و ذرونی و هؤلآء القوم فانّهم لا یریدون غیری فقال له اخوته و ابناؤه و نبو اخیه و ابنآء عبد اللّه بن جعفر و لم نفعل ذلک لنبقی بعدک لا ار انا اللّه ذلک ابدا بدأهم بهذا القول العبّاس بن امیر المؤمنین و اتبعه الجماعة علیه فتکلّموا بمثله و نحوه ثمّ نظر الی بنی عقیل فقال حسبکم من القتل بصاحبکم مسلم اذهبوا فقد اذنت لکم قالوا سبحان

دیوان بینه رحمت در مراثی قتیل امت و اهلبیت عصمت، ص: 59

اللّه فما یقول النّاس لنا و ماذا نقول لهم انّا ترکنا شیخنا و سیّدنا و بنی عمومتنا خیر الأعمام و لم نرم معهم برمح و لم نضرب معهم بسیف و لا ندری ما صنعوا لا و اللّه ما نفعل و لکنّا نفدیک بانفسنا و اموالنا و اهلینا و نقاتل معک حتّی نرد موردک فقبّح اللّه العیش بعدک و قام الیه مسلم بن عوسجة الاسدیّ فقال انحن نخلّی عنک و قد احاط بک هذا العددّ و بما نعتذر الی اللّه فی ادآء حقّک لا و اللّه لا یرانی اللّه ابدا و انا افعل ذلک حتّی اکسر فی صدروهم رمحی و اضرابهم بسیفی ما ثبت قائمه بیدی و لو لم یکن معی سلاح اقاتلهم به لقذفتهم بالحجارة و لم افارقک او اموت معک و قام سعید بن عبد اللّه الحنفیّ فقال لا و اللّه یابن رسول اللّه لا نخلّیک ابدا حتّی لیعلم اللّه انّا قد حفظنا فیک وصیّته رسوله محمّد صلّی اللّه علیه و اله و سلّم لو علمت انّی اقتل فیک ثمّ احسی ثمّ احرق حیّا ثمّ اذری مفیعل بی ذلک سبعین مرّة ما فارقتک حتّی القی حمامی دونک و کیف لا افعل ذلک و انّما هی قتلة واحدة ثمّ انال الکرامة الّتی لا انقضاء لها ابدا و قام زهیر بن القین و قال و اللّه یابن رسول اللّه وددت انّی قتلت ثمّ نشرت الف مرّة و انّ اللّه تعالی یدفع بذلک القتل عن نفسک و عن انفس هؤلآء الفتیان من اخوانک و ولدک و اهل بیتک و تکلّم جماعة من اصحابه بکلام یشبه بعضه بعضا و قالوا انفسنا لک الفدآء نقیک بایدینا و جوهنا فاذا نحن قتلنا بین یدیک نکون قد وفینا لربّنا و قضینا ما علینا و وصل الخبر الی محمّد بن بشیر الحضرمی فی تلک الحال بأنّ ابنه قد اسر بثغر الرّیّ فقال عند اللّه احتسبه و نفسی ما کنت احبّ ان یؤسر و ابقی بعده فسمع الحسین علیه السّلام قوله فقال رحمک اللّه انت فی حلّ من بیعتی فاعمل فی فکاک ابنک فقال اکلتنی السّباع حیّا ان فسارقتک قال فاعط ابنک هذه الأثواب البرود یستعین بها فی فدآء اخیه فاعطاه خمسته اثواب برود قیمتها الف دینار فحملها مع ولده.