دیوان بینه رحمت در مراثی قتیل امت صفحه 131

بر سَرِ زانو سَرِ اکبَر نهادپس لبش بر لب سرش بر سَر نهاد

بوسه میزد بر لَبان اکبرش‌ناله میزد از دل پُر آزرش

تو شدی راحت وَ من در ابتلاتو برفتی من کشم تنها بلا

زندگی بعد از تو بهر من مَبادخاک بر دنیا پس از مرگ تو باد

ایضا فی هذا المعنی‌

شه چو صدای علی اکبر شنیدجانب میدان بشتابان دوید

دیوان بینه رحمت در مراثی قتیل امت و اهلبیت عصمت، ص: 73 دید چه اکبر تن او چاک‌چاک‌قامتش افتاده ز زین روی خاک

فرق وی از تیغ جفا شق شده‌تارک او چون مَهِ منشق شده

خواست ببوسد رُخ نیکوی اوغرقه بخون دید همه رُوی او

خون بزدودی ز دو چشمان اوپاک نمود از لب و دندان او