دیوان بینه رحمت در مراثی قتیل امت صفحه 132

پس سَرِ او بر سَرِ زانو نهادرُخ برُخ و لب بلب او نهاد

مِهر ابوّت بدلش زد بجوش‌خواست کند آتش دل را خموش

گاه ببوسید ز جان روی اوگاه ز شفقت لب نیکوی او

گفت که راحت شدی از هر مِحَن‌لیک بماندم من و یکمشت زن

آمدن زینب از خیمه‌گاه بر سر کشته علیّ اکبر بقتلگاه‌

شه بسَر کشته اکبر نشست‌شیشه صبر دل زینب شکست

پس ز حَرَم جانب میدان دویدسینه‌زنان ناله ز دل میکشید

آه که ای نور دو چشمان من‌قوّت دل راحتی جان من

رفتی و من را بغم انداختی‌هستی من در عدم انداختی

شاه که از حالت خود رفته بودناله زینب چو شنیدن نمود