دیوان بینه رحمت در مراثی قتیل امت صفحه 202

(زبان حال و مقال سکینه بر سر نعش پدر)

بگفت ای عمّه جان این نعش از کیست‌که جسمش چاک‌چاک است و سرش نیست

چرا ای عمّه جان بی‌سَر فتاده‌چه شد دستش که از پیکر فتاده

بگفت این نعش بابایت حُسین است‌که از بهرش مرا این شور و شین است

سکینه چونکه نعش باب بشناخت‌بروی سینه‌اش خود را بینداخت

دو دست کوچکش در گردن آویخت‌ز دل نالید و اشک از دیده میریخت

که رگهای گلویت را بریده‌که نعشت را بخاک و خون کشیده

چه بیرحمی مرا در این صغیری‌یتیمم کرد در بند اسیری

چه بیرحمی سَرَت از تن جُدا کردنه بر ما برحم و نی خوف از خدا کرد

شنیدستم که قومی از خدا کورنمودندش بسیلی زان بَدَن دور