دیوان بینه رحمت در مراثی قتیل امت صفحه 338

تا چه زمان ماه محرّم صفَرشیعه کند جامه نیلی بر

بر در لطف تو جواد حقیرانت جواد و انا المستجیر

یک نظری سوی من خسته کن‌از قفس جهل مرا رسته کن

من که بغیر تو ندارم کسی‌عبد تو هستم تو مرا دست‌رسی

چونکه منم جاهل و عقلم ضعیف‌نیست مرا فهم سئوال ای شریف

به که بلطف تو مُحوِّل کنم‌باز بجود تو معوّل کنم

(قسمتی از مدائح اهل البیت (ع) و التجاء و توصّل بایشان که بر سبیل معارضه با حافظ سروده شده)

در کتاب (رضوان اکبر آله) که ضمیمه (البدعة و التحرّف) طبع شده بتفضیل ذکر کرده‌ام که حافظ در دیوان خود بجُز همان یک قصیده که در اوّل کتاب درج کرده‌اند و حال آنرا هم در همان (رضوان اکبر آله) ذکر کرده‌ام، هیچ قصیده و غزلی درباره حضرت رسُول ص یا ائمّه (ع) نگفته بلکه همه را برای شاهان و وزیران و پیران تصوّف گفته نهایت اهل منبر بعضی از غزلهایش را از باب مناسب بینی

دیوان بینه رحمت در مراثی قتیل امت و اهلبیت عصمت، ص: 172

برای ائمّه (ع) میخوانند با حذف نام ممدوح و نیز بعضی از شعرآء بعضی غزلهای او را تضمین یا تصرّفات دیگر میکنند و بنام یکی از ائمّه (ع) مُصدّر میکنند از این دو عمل، نادانان گمان میکنند که حافظ رسما این اشعار را بنام ایشان گفته نمیدانند که این مناسب بَینی یا تضمین یا اقتباس است بهر حال این حقیر دو دیوان بر ضدّ دیوان حافظ سُروده‌ام یکی در ردّ او و جواب از ناصوابهای او که یکصد و چهل و هفت غزل از آنرا بعضی تمام و بعضی مقداری از آنرا جواب گفته‌ام دیگر دیوان مُعارضه که با پنجاه غزل از شاه غزلهایش معارضه نموده‌ام بأین معنی که او این غزلها را بنام موالیان خود از شاه و وزیر و پیر تصوف گفته و مبالغه و اغراق و بلندپروازی بیجا کرده من اینها را بشأن آنان لایق ندیده اشعاری مانند آنها بر همان وزن و قافیه بهمان مضمون یا بهتر از آن برای مَوالی خود سُروده تا با اشعار او معارضه کرده باشم اینک پانزده معارضه آنرا ذکر میکنم از جُمله غزلیکه مَطلع آن اینست:-