دیوان بینه رحمت در مراثی قتیل امت صفحه 35

فلک جوری که اندر کربلا کردجهان را تا ابد ماتم‌سرا کرد

ستم را آنچنان کردی بیکروزکه تا دنیاست دلها کرده پرسوز

بهر چیزی بود حَدّ نهائی‌حدودش طی کند تا منتهائی

فلک آنروز یکسر کرد ظاهرهمه جور و ستم را تا بآخر

فرو نگذاشت چیزی از فنونش‌بُرون داد آنچه بودی در کمونش

ز قتل و سلب و حرق و نهب و غارت‌ز ضرب‌وشتم و سیلی و اسارت

چه سرهائی که از تنها بریدندچه تنهائی بخاک‌وخون کشیدند

چه طفلانی که در گهواره گورشدند از تشنگی یا تیر منحور

در مرثیه ان بزرگوار و عظمت شهادت او در روزگار

میبردم قرار دل قصّه نینوای تووای اگر که بشنوم از سر نی نوای تو