دیوان بینه رحمت در مراثی قتیل امت صفحه 355

خزینه دل حافظ بدست پیر مغان‌دل جواد بمهدی جُز او گواهی نیست

(معارضه با این غزل که مطلعش اینست: حجاب چهره جان میشود غبار تنم) که بشأن خرابات و پیرش گفته و من نیز بشأن طوس و سلطان طوس گفتم‌

حجاب من ز شه طوس نیست جز بدنم‌خوشا دمی که من از خویش پرده بر فکنم

بوقت مرگ شه طوس را کنم دیداربکوی اوست چو پرواز روح از بدنم

همش بقبر به‌بینم همش بوقت حساب‌که من غلام همان شهریار مُلک و تنم

مرا چه گشته که در شهر ری کنم مسکن‌بجز رضاش که من جز رضای او نکنم

چنین قفس نه سزای چو من غلامی هست‌که من ز روضه طوسم ز خاک آن عَدَنم

مرا حریم رضا بود مَسکن و مأوی‌کنون بشهر ری افتاده مسکن وطنم

عیان شود که چرا آمدم از آن گلشن‌اگر چه حال گرفتار کار خویشتنم

اگرچه دورم از آن بارگاه در ظاهرولی بصبح و مَسا دل بیاد آن چمنم