دیوان بینه رحمت در مراثی قتیل امت صفحه 361

زین غیبت طولانی خونشد جگرم باز آی‌تا حلّ کنم این مشکل زنگم همه بزدائی

حافظ شب هجرانش شد وصل به شاهانش‌نوبت بجواد آمد پایان شکیبائی

شادیت مبارک باد پاینده بمانی شادآخر پی هر هجری وصلیست تماشائی

(معارضه با این غزل که مطلعش اینست: تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود) که در مقام (ارادت و اخلاصش به پیر مغان گفته و من نیز در اخلاص و ارادتم به امام زمان (ع) گفتم)

تا ز اثنی عَشَری نام و نشان خواهد بودسَرِ ما خاک ره شاه زمان خواهد بود

حلقه مهدیم از روز قدر در گوش است‌بر همانیم که بودیم و همان خواهد بود

گر همه اهل زمین پیر مغان را نگرنددیده من سوی مهدی نگران خواهد بود

بر سَرِ تربت ما چون گذری فاتحه خوان‌که زیارتگه نیکان جهان خواهد بود

منم آن عبد وفادار که گرد شه خویش‌همچو پروانه همی طوف‌کنان خواهد بود

او بهر دوست نظر دارد و لطفش بسزاست‌پاک آن دل که بدین مهر مکان خواهد بود