صبح عاشورا
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک یا ابا عبد الله الحسین
صبح روز عاشورا، صبح روز رستاخیز عظیمی است که بشریت در هولناکترین مواقف و هراس انگیزترین ایستگاهها قرار گرفت و در برابر حوادثی واقع شد که فرشتگان آسمانی را هم به شگفتی انداخت.
صبحی است سخت رهیب؛ مخاطراتی که در پی دارد و امتحاناتی که برای انسان پس از آن پیش میآید، چنان شکننده است که شکست ناپذیری در برابر شداید آن، جلوه امر محال و غیر ممکن را دارد؛ اگر آن سختیها بر آسمانها و زمین و کوهها فرود میآمد، تحمل آن را نداشتند و اگر توان همه افراد بشر را یک نفر داشته باشد باز هم توان غلبه بر شداید و مصائب این روز از صاحب آن، عجیب و حیرتانگیز است.
استقبال از این روز، تنها در تاریخ انسانیت، از یک نفر صادر شده است 1] و نه پیش از او سابقه داشته و نه بعد از آن اتفاق میافتد؛ یک نفر که از نظر ظاهری یک تن بود، اما از نظر معنا و بصیرت در معنویت و شخصیت یک عالم و عالمها و بیش از آسمانها و زمین و بهشت و آنچه در آنهاست بود، و همان مثال حقیقی و اکمل «الصورة الانسانیة هی اکبر حجج الله علی خلقه وهی الکتاب الذی کتبه بیده وهی الهیکل الذی بناه بحکمته ...» بود، بزرگ مردی که در این روز و در این میدانِ پر از آنچه در نظر همه وحشتناک و هولانگیز و غیر قابل تحمل است، ایستاد.
آن کس که اصالت و شرف انسان، اوج عظمت خود و ارزش انسان را در تمام عوالم خلقت به همه مخلوقات و ممکنات نشان داد و آیاتی مثل «لقد خلقنا الانسان فی احسن تقویم»[2] و «فتبارک الله احسن الخالقین»[3] و «انی اعلم ما لا تعلمون»[4] را تفسیر نمود حسین است؛ حسین انسانیت، حسین ملائکه، حسین انبیا، حسین ابراهیم و موسی و مسیح، حسین محمد و علی و فاطمه، حسین حسن، حسین اسلام، حسین قرآن، حسین صبر و استقامت، حسین حق و عدالت، و بالاخره حسین خدا و حسین و حسین.
صبح روز عاشوراست؛ صبحی که آبستن مصایب جانکاهی است که حسین (علیه السلام) و اهل بیت و اصحابش باید به استقبال آنها بروند و از دین و قرآن و شرف آل محمّد صلوات الله علیهم و شرف همه انسانهای شریف، دفاع نمایند و در این روز، یگانه راهی را که طی کردن آن برای نخبگان در طول قرنها میسّر نمیشود، با عزت و سرافرازی طی نمایند.
صبح عاشوراست، انبوه لشکر ظلم و ضد انسانی، لشکری که برای انجام بزرگترین جنایات آماده شده بودند، گروه معدود و به ظاهر اندک و از نخبگان عالم وجود را محاصره کرده بودند.