آفتاب در مصاف: علل و ابعاد حادثه ی عاشورا برگرفته از بیانات حضرت آیت الله العظمی خامنه ای ( مدظله العالی) رهبر معظم انقلاب اسلامی صفحه 20

پر رنگ تر شدن فعّالیّت سازمان یافته ی شیعیان پس از عاشورا

پس از واقعه ی کربلا و شهادت امام، فعّالیّت سازمان یافته ی شیعیان در عراق بمراتب منظّم تر و پُرتحرّک تر شد؛ و این تأثیری بود که حالات روانی شیعیان کوفه - که بسیاری از آنان در برابر ضربه ی دستگاه خلافت یزید، غافلگیر شده و نتوانسته بودند خود را به صحنه ی پرکار عاشورا برسانند - آن را ایجاد کرده بود و سوز تأسّف و درد ایشان به آن رنگ و جلا داد.

1359/6/17

گریه ی امام سجّاد علیه السلام ؛ گریه ی آتش آفروز انقلاب

امام سجّاد علیه السلام شاهد و راوی حوادث خونین عاشورای حسین علیه السلام و خود، پیامبر آن انقلاب هم بود. بعد از ماجرای آن شهادت گدازنده ی خونین، بیش از سی سال گریه کرد.(1) این گریه، گریه ی غم و تأسّف نبود؛ این گریه، گریه ی آتش افروز انقلاب بود.

حماسه ی حضرت زینب علیها السلام در حادثه ی عاشورا

در عاشورای حسین علیه السلام ، بعد از آنکه جوانان بنی هاشم همه با اجساد قلم قلم شده روی زمین افتادند، بعد از آنکه زینب علیها السلام خواهر حسین و آئینه ی حسین علیه السلام ، همه ی این داغها و دردها را برای خدا تحمّل کرد، در آن آخرین لحظات به گودال قتلگاه آمد، پیکر مجروح و زخم خورده و پاره پاره شده ی حسینش را پیدا کرد، دست زیر بدن حسین علیه السلام برد، بدن حسین علیه السلام را به خدا عرضه کرد و گفت: «خدایا! این قربانی را از ما قبول کن».(2)

1359/8/16

انقلاب اسلامی و مجالس حسینی

مسئله ی رابطه ی ما با حسین بن علی علیه السلام مسئله ی بسیار مهمّی است.