آفتاب در مصاف: علل و ابعاد حادثه ی عاشورا برگرفته از بیانات حضرت آیت الله العظمی خامنه ای ( مدظله العالی) رهبر معظم انقلاب اسلامی صفحه 321

کرد، ماجرای عاشورا بود؛ یعنی خدای متعال میداند که این حادثه پیش می آید و نمونه ی اعلایی باید ارائه شود و آن نمونه ی اعلا، الگو قرار گیرد؛ مثل قهرمانهایی که در کشورها، در یک رشته مطرح میشوند و فرد قهرمان، مشوّق دیگران در آن رشته از ورزش میشود. البته، این یک مثال کوچک برای تقریب به ذهن است.

ماجرای عاشورا عبارت است از یک حرکت عظیمِ مجاهدت آمیز در هر دو جبهه؛ هم در جبهه ی مبارزه با دشمن خارجی و برونی که همان دستگاه خلافت فاسد و دنیاطلبانِ چسبیده به این دستگاه قدرت بودند و قدرتی را که پیغمبر صلی الله علیه و آله برای نجات انسانها استخدام کرده بود، آنها برای حرکت در عکس مسیر اسلام و نبیّ مکرّم اسلام صلی الله علیه و آله میخواستند، و هم در جبهه ی درونی، که آن روز جامعه به طور عموم به سمت همان فساد درونی حرکت کرده بود. نکته ی دوم، به نظر من مهمتر است.

ویژگی جامعه ی زمان اباعبدالله علیه السلام

برهه ای از زمان گذشته بود، دوران سختیهای اوّلیّه ی کار طی شده بود، فتوحاتی انجام شده بود، غنایمی به دست آمده بود، دایره ی کشور وسیع تر شده بود، دشمنان خارجی، اینجا و آنجا سرکوب شده بودند، غنایم فراوانی در داخل کشور به جریان افتاده بود، عدّه ای پولدار شده بودند و عدّه ای در طبقه ی اشراف قرار گرفته بودند؛ یعنی بعد از آنکه اسلام، اشرافیّت را قلع و قمع کرده بود، یک طبقه ی اشراف جدید در دنیای اسلام به وجود آمد. عناصری با نام اسلام، با سمَتها و عناوین اسلامی - پسر فلان صحابی، پسر فلان یار پیغمبر، پسر فلان خویشاوند پیغمبر - در کارهای ناشایست و نامناسب وارد شدند که بعضی از اینها، اسمهایشان در تاریخ ثبت است. کسانی پیدا شدند که برای مهریّه ی دخترانشان، به جای آن مهرالسّنه ی چهارصدوهشتاد درهمی که پیغمبراکرم صلی الله علیه و آله و امیرالمؤمنین علیه السلام و مسلمانان صدر اسلام