آفتاب در مصاف: علل و ابعاد حادثه ی عاشورا برگرفته از بیانات حضرت آیت الله العظمی خامنه ای ( مدظله العالی) رهبر معظم انقلاب اسلامی صفحه 45

بعد از واقعه ی عاشورا، فقط سه نفر - حالا شاید در مدینه یا در حجاز - دور و بر امام سجّاد علیه السلام را گرفته بودند و باقی ماندند؛ سه نفر فقط. بقیّه ترسیده بودند، از راه برگشته بودند، خسته شده بودند، جرأت ادامه ی مبارزه را در خود نمی دیدند. حضرت با تنهایی شروع کرد.

امام سجّاد علیه السلام در روایت دیگری میفرماید که:

«مَا بِمَکَّهَ وَ الْمَدِینَهِ عِشْرُونَ رَجُلًا یُحِبُّنَا»؛(1)

در مکه و مدینه، در همه ی مکه و مدینه، بیست تا انسان، بیست تا آدم نیست که ما را دوست بدارد؛ یعنی یک روز وضعیّت امام سجّاد علیه السلام در یک چنین وضعی بود؛ یعنی با غربت شروع کرد.

ائمّه علیهم السلام میخواستند حکومت اسلامی را تشکیل بدهند. من در باب زندگی امام سجّاد و همچنین زندگی امام صادق علیهماالصلاهوالسّلام این حدیث چندین بار تکرار شده را گفتم، حالا هم بد نیست آن را بگویم که امام صادق صلواتاللهعلیه فرمود که قرار بود حکومت اسلامی در قضاءالله در سال هفتاد هجری تشکیل بشود، بعد که حادثه ی عاشورا پیش آمد، به تأخیر افتاد، که در روایت آمده به این صورت که: «فَلَمَّا قُتِلَ الْحُسَیْنُ»، که در سال شصت ویک(2) امام حسین علیه السلام شهید شدند. «اشْتَدَّ غَضَبُ اللهِ عَلَی أَهْلِ الْأَرْض»؛ غضب خدا، خشم خدا بر مردم زمین فزونی گرفت و تأخیر افتاد به سال صدوچهل.(3) صدوچهل کِی است ؟ صدوچهل، هشت سال(4) قبل از وفات امام صادق علیه السلام است.

1361-8-4

هدف قیام امام حسین علیه السلام

با اینکه در تاریخ ما و شاید در تاریخ بشریّت، هزار و سیصد و چهل و چند سال از حادثه ی عاشورا گذشته است، همچنان این حادثه، بزرگترین و پرمعناترین حادثه ای است که همراه با فداکاری و با امضای خون، واقع شده است. شاید در طول تاریخ ما، بعد از واقعه ی عاشورا، کمتر حرکتی، قیامی و حادثه ی خونینی را بتوان پیدا کرد که با داشتن آرمانها و هدفهای انسانی، از حادثه ی عاشورا سرمشق و الگو نگرفته باشد. برخلاف همه ی حوادث که هنگام وقوع، موجی ایجاد

1- . شرح نهج البلاغه، ج 4، ص 104؛ بحارالأنوار، ج 46، ص 143. با کمی اختلاف: الغارات، ج 2، ص 573.
2- . أنساب الأشراف، ج 3، ص 219؛ شرح الأخبار، ج 3، ص 265؛ بحارالأنوار، ج 45، ص 60.
3- . الغیبه، طوسی، ص 428؛ بحارالأنوار، ج 4، ص 120.
4- . مجمل التواریخ و القصص، ص 456؛ تاج الموالید، ص 44؛ بحارالأنوار، ج 47، ص 1.