تجلی قرآن در حماسه عاشورا صفحه 49

مواردی که ذیل این عنوان فراهم آمده، گوناگون است. در برخی از آنها عبارت قرآنی، بی هیچ دگرگونی یا با تغییری اندک - که گاه از آن گریزی نیست - در ساختار کلام راه یافته است. در پاره ای از موارد نیز، مفاد آیات، دستمایه اصلی کلام بوده، و روح آموزه های قرآنی در آن دمیده شده است. در این موارد، سخن چنان پرداخته شده است که پیوند آن با قرآن از رهگذر به کارگیری واژگان یا مفاهیم متأثر از قرآن، بسیار آشکار و در پاره ای از موارد با اندک تأملی، روشن می گردد.

اثرپذیری کلام امام حسین علیه السلام از قرآن

الف - یاری گرفتن از گمراهان، هرگز!

امام حسین علیه السلام در میان راه مکه و کربلا، پیکی به سوی خیمه «عبیدالله بن حرّ جعفی» فرستاد تا او را به یاری فراخواند. عبیدالله بن حر در پاسخ گفت: ای فرزند رسول خدا، اگر یاری ات نمایم، نخستین کسی خواهم بود که پیش رویت کشته می شود. اما اسبم را به شما تقدیم می کنم. سوگند به خدا با این اسبِ تیزتک، به هر آنچه دنبالش کرده ام، دست یافته ام و از دسترس هر آن که آهنگم نموده است، گریخته ام. امام حسین علیه السلام از او روی برگرداند و فرمود: ما را به تو و اسبت نیازی نیست و در ادامه آیه ای از سوره کهف را تلاوت فرمود: «لا حاجَه لَنا فِیک وَ لا فِی فَرَسِکَ، ”وَ مَا کُنتُ مُتَّخِذَ الْمُضِلِّینَ عَضُداً“».(1)