تجلی قرآن در حماسه عاشورا صفحه 62

حسین علیه السلام پس از گفتگوی حبیب و شمر به سخنرانی خود ادامه دادند.(1)

بخش نخست کلام حبیب، این است که شمر به درستی، خدا را نشناخته است و هیچ گونه، اعتقاد استوار و نیز پایبندی به آموزه های دین ندارد و خود از دنیاپرستانی است که دینداریِ راستین و حقیقی را در پیش نگرفته است، و مصداق روشن آیه ای است که خود بدان اشاره نمود.

حبیب در بخش دوم سخنش، چنین بیان داشته است که شمر از آن رو که بر دلش مُهر نهاده شده است، کلام امام حسین علیه السلام را درنمی یابد؛ «و أنا أشهد أنّک صادق ما تدری ما یقول، قد طبع الله علی قلبک».

تصویری که حبیب از شخصیت شمر ترسیم می کند، تصویری است که او کلام امام علیه السلام را درنمی یابد و هیچ گاه از روی اعتقاد، به دین و آموزه های آن باور نداشته و تمام وجودش غرق در تباهی و زیان است.

بخش پایانی سخنان کوتاه حبیب نیز به برخی آیات اشاره دارد و روح آن برگرفته از آموزه های ماندگار و انسان ساز قرآن است؛ آیاتی که حال افراد گمراه و زیانکار را این گونه وصف می کند: برخی افراد بدان جهت که میان دنیا و آخرت، زندگانی دنیایی را برگزیده اند و دل و جان را یکسر در گرو آن داده اند، به ورطه گمراهی و کفر می افتند و خدا نیز آنان را رهنمون نمی گردد و بر دیدگان و دل و گوش آنان مُهر می نهد و آنان در آخرت زیانکارند؛ «ذَلِکَ بِأَنَّهُمُ اسْتَحَبُّوا الْحَیَاهَ الدُّنْیَا عَلَی الآخِرَهِ وَ أَنَّ اللهَ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الْکَافِرِینَ٭ أُولَئِکَ الَّذِینَ طَبَعَ اللهُ عَلَی قُلُوبِهِمْ وَ سَمْعِهِمْ وَ