تجلی قرآن در حماسه عاشورا صفحه 63

أَبْصَارِهِمْ وَ أُولَئِکَ هُمُ الْغَافِلُونَ٭ لا جَرَمَ أَنَّهُمْ فِی الآخِرَهِ هُمُ الْخَاسِرُونَ».(1)

پیوند میان این دو آیه و کلام حبیب روشن است. محور مشترک دو آیه، تأکید بر نقش تخریبیِ دنیاخواهی است. این ویژگی، سبب می شود تا دنیاگرایان از سخن الهی و حق، بگریزند و فروغِ ضعیفی از ایمان که در این افراد هست نیز، با آزمون و دشواری، به خاموشی گراید. چنین افرادی در دنیا گمراه و ناشنوای حقیقت، و در آخرت زیا نکارند.

ب - کلامی استوار از خطاپیشه ای گمراه

همان طور که یاد شد، استناد به قرآن از سوی هر دو اردوگاه حاضر در کربلا گزارش شده است. یکی از این موارد را می توان در اشارات موجود در کلام «نعمان بن بشیر»، کارگزار اموی شهر کوفه، یافت.

هنگامی که مسلم بن عقیل، آن سفیر دلیر و پاک نهاد سالار شهیدان علیه السلام به شهر کوفه وارد شد، «نعمان بن بشیر» از سوی امویان به اداره امور می پرداخت. خبرِ رفت و آمد شیعیان به نزد مسلم و رواج کار او به گوش وی رسید. او بر فراز منبر رفت و مردم را از پراکنده نمودن جامعه برحذر داشت و گفت: ای مردم، من با کسی که به پیکار با من برنخیزد پیکار نخواهم کرد، اما اگر پیمان خود را با حاکمان جامعه، زیر پا نهید و به مخالفت با حکومت برخیزید، در آن صورت به تندی با شما برخورد می کنم.

«عبدالله بن مسلم حضرمی»، یکی از مهره های نظامِ حق ستیز اموی، پس از سخنان والی کوفه، بر سیاست او ایراد گرفت و خرده گیرانه چنین گفت: آنچه را می نگری جز با خشونت و تندی سامان نخواهد پذیرفت و سیاست تو با