بازشناسی نهضت عاشورا صفحه 242

از نظر سیاسی این واقعه (عاشورا) به دو دلیل مهم است، اول این که امام حسین علیه السلام تنها امام مذهب شیعه ی اثنی عشری بود که احقاق حق خلافت [امامت [خود را با قیام مسلحانه توأم کرد. سایر ائمه مواضع سیاسی خود را یا از طریق رویه های عادی قانونی اتخاذ کردند [امام اول و هفتم] یا پس از بیان مخالفت خود با حکام وقت، صلح ظاهری کردند [امام دوم] یا از جریان های سیاسی کناره گرفتند و عمر خود را به تحقیق گذراندند و امام دوازدهم پیش از آنکه به یکی از این شقوق اقدام نماید، غایب شد. دیگر این که عنصر شهادت، که در این واقعه هست، آشکارا جاذبه ای نیرومند برای همه ی نهضت های شیعی که نظام حاکم را به مبارزه طلبیده اند داشته است. بدینسان امام حسین علیه السلام تنها امامی است که فاجعه ی پایان عمرش می تواند نصب العین حماسی و اساطیری شیعیان مبارز اثنی عشری گردد.(1)

نویدی بر تحقق بسیج احیاگرانه

در حادثه ی عاشورا این بسیج در میان عناصری اندک صورت گرفت، ولی اکنون می رود که این بسیج، حالتی عام و فراگیر به خود بگیرد و حتی از مرزهای محصور در میان شیعه فراتر رفته و عالم اهل سنت را نیز فتح نماید. در پانزده سال اخیر، به کوشش تعدادی از نواندیشان (تجدد خواهان) شیعه که نمی توانسته اند نیروی نهفته در این نمایش فاجعی را به عنوان وسیله ای خطابی برای بسیج عمومی نادیده بگیرند، گرد و غبار تسلیم طلبی از رخسار این واقعه زدوده شده است. نواندیشان [احیاگران] کوشیده اند این نیروی نهفته را به عنوان بخشی از کشش کلی به سوی تنسیق مجدد مضامین تاریخ