بازشناسی نهضت عاشورا صفحه 243

اسلام درآورند، ولی یک همزمانی طنزآمیز بین تعبیر و تفسیر مجدد آنان از این واقعه و جلب توجه شدید عده ای از نواندیشان اهل سنت به این واقعه وجود دارد. ستایش از امام حسین علیه السلام یا فرد دیگر از اعضای اهل بیت پیامبر در آثار و متون قدیم سنّی، به ویژه شافعی و حنبلی، وجود دارد. ولی آنچه از آثار و متون جدید سنّی در این زمینه جالب توجه است رد تخطئه شدید انتقادهایی است که از او (امام حسین علیه السلام ) درمنابع قدیم به عمل آمده و تجلیل از او به عنوان یک قیام کننده و مثل اعلای همه کسانی که با اجماع دروغین در افتاده اند. این تحولِ دید، نمونه ی مهمی از وفاق نظری و بین فرقه ای است... محتمل تر این است که آثار و متون «تجدید نظر طلبانه و احیاگرانه»ی یک فرقه (شیعه) انگیزه ی نواندیشی فرقه ی دیگری (اهل سنت) شده باشد.(1)

می توان در همین راستا این نکته را نیز یاد کرد که متقدمان از اهل سنت، همچون ابن العربی، ابن خلدون و... از امام حسین علیه السلام انتقادهایی را روا دانسته اند، ولی متجددان از اهل سنت، نه تنها آن انتقادات را بی انصافانه تلقی نموده اند، بلکه تجلیل ها و ستایش های فراوانی را از عمل قهرمانانه ی امام حسین علیه السلام نموده اند و او را مثل اعلای احیاگری دانسته اند. محمد عبده، عبدالقادر مازنی مصری و نظایر آنها به تمام شبهات و شکوکی که پیشینیان درباره امام حسین علیه السلام پراکنده اند، پاسخ قاطع داده اند.(2)

در همین زمینه توجه به کتاب کاملاً آرمان خواهانه ی خالد محمد خالد به نام ابناء الرسول فی کربلا [فرزندان پیامبر صلی الله علیه و آله در کربلا] ضروری است. حمید عنایت در این زمینه می نگارد: