بازشناسی نهضت عاشورا صفحه 290

وقتی حسین بن علی کشته شد و ابن زیاد از اردوگاه خویش در نخیله به کوفه آمد، شیعیان همدیگر را به ملامت گرفتند و پشیمانی کردند و چنان دیدند که خطایی بزرگ کرده اند... و چنان دیدند که رسوائیشان و گناهی که در کار قتل حسین داشته اند جز به کشتن قاتلان وی یا کشته شدن در این راه پاک نمی شود.(1)

از این رو در همان روزهای اول بعد از جریان کربلا، شیعیان در خانه ی سلیمان صرد خزاعی جمع شدند. مسیب بن نجبه شروع به سخن نمود و با بیان این مطلب که «خدا نیکان ما را امتحان کرد و ما را در دو مورد دروغ گو یافت. در مورد پسر دختر پیغمبرمان... که جان های خویش را از او دریغ داشتیم تا در مجاورت ما کشته شد،... نه به خدا عذری ندارید مگر آنکه قاتل وی را با کسانی که بر ضد او کمک داده اند بکشید یا در این راه کشته شوید...»(2) همگان به حمایت از سخنان مسیب بن نجبه برخواستند و آمادگی خود را جهت احقاق حق فرزند زهرا و لو به کشته شدن خودشان اعلان داشتند.

ابن اثیر نیز، در کتاب تاریخ خود به طور مفصل به شرح این قضیه پرداخته است.(3)

طبری مطلبی را از عبدالرحمن بن جندب ازدی نقل می کند که پس از کشته شدن سالار شهیدان حسین بن علی علیه السلام ، عبیداللّه بن زیاد، بزرگان کوفه را زیر نظر می گیرد ولی عبیداللّه بن حر را نمی یابد. پس از چند روزی عبیداللّه بن حر به نزد ابن زیاد می آید و ابن زیاد از او می پرسد: کجا بودی در این چند روز؟ عبیداللّه عذر می آورد بیمار بودم ولی ابن زیاد نمی پذیرد و با اصرار به این که دروغ می گویی، بلکه با دشمن

1- تاریخ طبری، ج 7 ، ص 3180 .
2- همان.
3- ابن اثیر، الکامل، ج 5 ، ص 315 .