بازشناسی نهضت عاشورا صفحه 38

هدف می داند، لیکن نه آن که هدف امام علیه السلام این باشد که خود بر کرسی امر و نهی بنشیند. [ایشان قیام اباعبداللّه علیه السلام را با قیام حضرت موسی علیه السلام از جهاتی مقایسه می کند و نتیجه می گیرد که نه تنها هدف امام علیه السلام ، بلکه هدف همه ی جنبش های آزادی بخش رسالت مند، آزادی انسان از غل و زنجیرها و شر طاغوت هاست. وی در ادامه می نویسد:] امام علیه السلام ، انقلاب و نهضتی بر پا کرد، لیکن نه برای آن که حکم کند و یا به منصب امر و نهی از خلال آن برسد. [امام با این که مثل عبداللّه زبیر و دیگران قادر بود، در مکه، گروه مسلح تشکیل دهد و کنترل را در آنجا در دست بگیرد، این کار را نکرد. [لیکن امام با این حال، به سلطه و جبر و به نیروی سلاح نخواست بر گرده ی مردم سوار شود، و نخواست مردم را با استفاده از نیرو، به خودش جذب کند. بلکه از راه تبیین حقیقت این کار را کرد، زیرا حرکت امام، یک ماهیت و هدف اصلاحی داشت.(1)

نقد دیدگاه

اصل مسأله مورد پذیرش است و سخن حقی است، زیرا امام علیه السلام دیدگاه خودش را همان اصلاح و امر به معروف و نهی از منکر بیان نموده و در این شکی نیست. لیکن آنچه از مفاد برخی از این اظهارات برمی آید رهاسازی حکومت بعد از پیروزی است. ظاهرا این نویسندگان شرایط فعلی جوامع را با آنچه بوده، اشتباه گرفته اند، تا روشنفکران بر آنان خرده نگیرند. آیا امام حسین علیه السلام متن و بدنه ی قیام خود را به نهج پسندیده ی آن روز، و غایت آن را به نهج پسندیده ی امروز انجام داد؟

آنچه از محتوای نامه هایی که به امام حسین علیه السلام رسیده، بر می آید، این است که آنان، از ایشان به عنوان کسی که بیاید و زمام قدرت را با اتکا بر قدرت و اراده ی راسخ امت به