بازشناسی نهضت عاشورا صفحه 42

المؤمنین لاتبرد ابدا» و از آن استفاده ی شمولیت برای همه ی مؤمنان در هر فرقه و مذهبی می نماید و می گوید اگر جز این بود پیامبر صلی الله علیه و آله اختصاص آن را تصریح می نمود. سپس در یک پاراگراف بلند اظهار می دارد: مادامی که ماهیت قیام اباعبداللّه در چنین چارچوبی تعریف شود، آیا سزاوار نیست که حسین علیه السلام را شهید اسلام، مسیحیت، یهودیت و همه ی ادیان و ایدئولوژی های انسانی بنامیم؟(1)

حسین علیه السلام معلم فداکاری در تاریخ

در میان اندیشمندان معاصر نیز چنین عقیده ای وجود دارد. آیه اللّه مدرسی می نویسد: تمسک ما به حسین علیه السلام ضامن پیروزی و رهایی ماست، اما به شرطی که صادقانه، همان طور که او عمل کرد، ما هم عمل کنیم. یعنی فداکاری در راه حق، بدون چشم داشت پاداش و پیروزی با تمام آنچه داریم باشد. مهم برای ما باید آن باشد که دین خدا را یاری می کنیم نه اندیشه ی پیروزی و بازپس گیری حقوق از دست رفته... [زیرا درس فدا از امام حسین علیه السلام را بدین گونه باید گرفت که] انسان ها یک وقتی فقط یک چیز را فدا می کنند، لیکن امام حسین علیه السلام در یک آن، هر آن چیزی را که در اختیار داشت داد. در حقیقت، امام حسین علیه السلام مفهوم حقیقی توحید را مجسم ساخت و رمز فداکاری و قربانی را آشکار کرد تا درجه ای که طفل شیرخواره، و فرزندان برادرش را نیز در این راه داد، چنان که گویی امام علیه السلام به دنبال هر چیزی است که بتواند او را به خدا نزدیک تر سازد. ما این درس را باید از ابوالفضل علیه السلام بگیریم که فدای خود را کنار فدای برادر می نهد و آن را کوچک می شمرد و می گوید:

یا نفس من بعد الحسین هونی

و بعده لاکنت ان تکونی

(خوار شو ای نفس که بعد از حسین بخواهی هنوز زنده بمانی) ما نیز باید خودمان را