بازشناسی نهضت عاشورا صفحه 421

رابطه ی سیاست و دیانت

5 ) در راستای کاری که مؤلف محترم کتاب به عهده گرفته (یعنی بررسی جامعه شناسانه علل قیام و شهادت امام) طبیعتا باید وارد حوزه ی جامعه شناسی سیاسی شده که از جمله به جامعه شناسی نهضت ها و قیام ها می پردازد، ولی عجیب است که استاد شهیدی با نگرش خاصی نسبت به رابطه ی دین وسیاست در فصل 15 کتاب می نویسد: «حسین همچون پدرش مرد دین بود نه مرد سیاست سازشکارانه... او در قیام خود خدا را می خواست... او سیاست پیشه ای نبود که برای به دست آوردن حکومت برخاسته باشد... علی و فرزندش حسین به فکر حکومت نبودند... حساب تقوی و دین چیزی است و حساب حکومت و ریاست چیز دیگر».(1)

«آنچه حسین علیه السلام می خواست مبارزه ی با منکر بود نه به دست آوردن حکومت».(2)

و در اوایل این مقال نیز آوردیم که ایشان اختلاف خود را با بعضی مورخان و جامعه شناسان در این می داند که «آنها به قیام حسین از دیده ی سیاست می نگرند در حالی که او از این قیام دین را می خواست».(3)

از فصل مذکور و این گونه جملات آقای دکتر شهیدی نه تنها نوعی جدایی دین و دنیا و دین از سیاست، مستفاد می شود، بلکه این موضع به خلاف بسیاری از دلایل عقلی و نصوص تاریخی است (حتی اگر تأکیدات بزرگانی از جمله عالم بزرگ و سیاست مدار شهید مدرس و امام خمینی قدس سره را در کتاب ولایت فقیه و موارد دیگر نپذیریم و تحقیقاتی همچون «حماسه ی حسینی» استاد شهید مطهری و «شهید جاوید» استاد صالحی نجف آبادی را ندیده بگیریم) مبنی بر این که امام علیه السلام

1- همان، ص 117 و 119 تا 121.
2- همان، ص 146.
3- همان، ص 119.