بازشناسی نهضت عاشورا صفحه 45

بیشتر در آن میانه مورد تأکید می بینیم: غیرت دینی، و روحیه ی شهادت خواهی.

الف - امام علیه السلام در برابر سپاه حر خطبه می خواند و حدیث پیامبر صلی الله علیه و آله را به گوش آنان می رساند که: «هر که سلطان ستمکاره ای را ببیند که حریم حرمت های الهی را نگه نمی دارد و پیمان خود با خدا را زیر پا می نهد و به سنت رسول اللّه پشت پا می زند، و در میان بندگان خدا به شیوه ی گناه آلود و کینه توزانه عمل می کند، و این شخص با این حال که او را چنین می بیند به غیرت نیاید و با عمل و گفتار در برابرش برنخیزد، بر خدا حق است که این را هم در درگاه ورودی آن داخل کند» و امام علیه السلام در یکی دیگر از منازل بین راه (ذی حسم) رو به یاران خود کرد و چنین گفت: ... هلا مگر نمی بینید که حق بدان عمل نمی شود و باطل از آن جلو گرفته نمی شود، تا مؤمن بر طریقه ی حق بتواند در لقاء پروردگارش رغبت کند، در این حال، من مرگ را جز شهادت، و زندگی با ستم پیشه گان را جز هلاکت نمی بینم.(1)

ب - استاد محمد مهدی شمس الدین در مقدمه ی کتاب انصار الحسین خود، یادآور می شود که مسأله ی شهادت خواهی در صدر اسلام، آن چنان در میان صحابه رایج بود و جو فکری آنان را فراگرفته بود که نور و هوا. لیکن این روحیه در زمان امام حسین علیه السلام ، تضعیف گردیده و جای خود را به عافیت خواهی داده بود و امام حسین علیه السلام

خواست تا با قیام خود آن روحیه را، دوباره، به امت برگرداند. حتی ایشان هدف از نگاشتن کتاب خود را، نه بازگوکردن وقایع و مصائب امام حسین علیه السلام و اهل بیت علیهم السلام و یارانش ذکر می کند، که هدف، روحیه گیری و درک فضای شهادت طلبی به وسیله ی ذکر احوال و رفتار آنان است. ایشان، به همین دلیل، یاران امام حسین علیه السلام را که در کربلا به شهادت رسیده اند، از یاران شهید رسول اللّه صلی الله علیه و آله و امیرالمؤمنین علیه السلام افضل می داند، زیرا