بازشناسی نهضت عاشورا صفحه 46

چنین روحیه ای در آن زمان رایج و گسترده بوده است، در حالی که در این زمان کمیاب و نادر.

ایشان میان رواج و انتشار روح شهادت طلبی در حرکت ها و جنبش ها و افزایش شهیدان زنده در ملت ها و قدرت بر قیام و تحقق هدف ها، رابطه ای مستقیم می بیند، یعنی به هر میزانی که این گونه افراد در میان ملتی بیشتر باشند، قدرت و تحقق اهداف قیام بیشتر خواهد بود. وی در فرازی از سخنان خود می گوید: امت اسلامی هرگز قادر نخواهد بود که زنجیرهای بندگی و عقب ماندگی را پاره کند و هرگز توان آن را نخواهد داشت که دوران تمدن و سیاست خود را در جهان باز یابد، مگر آن که در فکر و عقل و اندیشه و تمام جوانب زندگانی خود روح شهادت را که زاینده ی شهیدان زنده است بارور سازند.(1)

و چنین است که تمایز دو نوع قیام و نهضت (امام حسین علیه السلام و عبداللّه زبیر) را به روشنی می بینیم. «امام حسین علیه السلام از خون خود سپری ساخت، تا حرمت خانه ی کعبه محفوظ بماند، امّا عبداللّه زبیر خانه ی کعبه را سپر محافظت خود در مبارزه با سپاه یزید قرار داد.(2)

نقد دیدگاه

این دیدگاه با همه ی نازک بینی و جامعیت خود به حکومت نظر نمی افکند. در حالی که امام علیه السلام بارها به اولویت خود نسبت به مسأله ی حکومت و زمامداری جامعه ی اسلامی تأکید ورزیده است و در پاسخ طرماح بن حکم طایی گفت: