- پیشگفتار 1
- مقدمه 3
- اشاره 6
- روزی بس بزرگ! «عاشورا 7
- یک شب و روز عاشورا 7
- صبح و عصر عاشورا - صبح نور و عصر جنون 9
- دو لشکر و فکر شب 11
- نص سخن 26
- اشعۀ دیگران یا پاسخ سخنوران 30
- آخرین سخن اجتماعی 32
- شب جنگجویان و بیداری رقیب 43
- اشاره 45
- سپردن امانات 47
- نص نامه، همین یک سطر است 50
- تأمین ناحیۀ پشت سر 52
- سپیده تاریک و روشن و نماز 59
- نماز بین الطلوعین - اقدامات مقدماتی 61
- دعا، دیده به دشمن، دل با خدا 67
- اشاره 69
- قیام به دفاع 71
- نخستین دفاع 72
- منطق امام برای عموم 72
- جهان مصونیت من 75
- پیشنهاد مختص 79
- اشاره 82
- دفاعیۀ زهیر - سخنوری از امرای عراق 83
- ختم سخن 85
- زهیر برگشت 85
- دول دنیا و مواریث نبوت 86
- استفسار آخرین رأی و دفاع 90
- پیشنهاد و دفاع 91
- اشاره 92
- در کسوت محمد صلی الله علیه و آله 95
- مداخلۀ اوباش 96
- مصونیّت و پیشنهاد آن 97
- بریر و سخنی از آب 98
- اشاره 104
- محاکمه و آزادگان 108
- نامۀ تحمیل بیعت 117
- نامۀ تحمیل تسلیم و پیک مرگ 120
- اشاره 147
- نص خطابه سومین 150
- اشاره 157
- اینک محاکمۀ عمر و دنیا 159
- پیام حسین علیه السلام 161
- اثر خطابه 163
- احضار پسر سعد 169
- متن تاریخ در این باره 173
- نگاه حضرت علیه السلام به پشت سر عمر سعد 174
- نطق سردار جنگ با نفرات خود پیش از حمله 184
- اشاره 186
- اشاره 195
- خودنمایی، بی پروایی 200
- پیروزی دوم 202
- مقدمات خطر 204
- انقلاب خیر بشر 205
- اشاره 216
- حمله ستون چپ به سرداری شمر 224
- پنج تن جنگجوی میان معرکه 228
- اشاره 238
- خطر و نخستین حملۀ عمومی 240
- فدائیان این حمله کیانند؟ و چگونه می جنگند؟ 242
- عده 32 تن از سواران 247
- اشاره 253
- امداد پانصد کماندار 256
- علاوه بر فرماندهان دیگر فرماندهی عمر سعد 261
- امام علیه السلام به فرماندهی خود مواظبت از نفرات خود می کند 262
- نغمۀ شورافزای حماسه 269
- اشاره 270
- کوشش دو تن امیر برای رفع اندوه امام و دفع حمله برای فرصت نماز 271
- نعش حر در صحنۀ نماز، خود مؤذنی است 277
- بهتر از بیمه کردن اطمینان می دهد 279
- نماز و خلوت با قهار منتقم 279
- اشاره 279
- نماز خوف 280
- نماز مطارده 281
- اما کیفیت این نماز 283
- اشاره 301
- اول شهید آل پیغمبر صلی الله علیه و آله 304
پیشگفتار
حادثه با عظمت کربلا، که نظیر آن در تاریخ حیات اتفاق نیفتاده و همانند آن اتفاق نخواهد افتاد، به محوریت امام معصوم، معدن دانش و بصیرت و بینش و کرامت، حضرت ابوعبدالله الحسین 7، که در حقیقت نبرد نور علیه ظلمت و درگیری ایمان با کفر، جهادی پاک و مقدس در برابر خباثت و شرارت و هیجانات هوای نفس و رویارویی فرهنگ الهی با آیین جاهلی فرعونی؛ و مخالفت شدید علوی مسلکان با دست پروردگان مدرسه سفیانی و اموی بود، به حق در اخلاص و نتیجه بخشی و اثرگذاری بدون مثل و مانند است.
نفاق مدینه، با هم دستی یهود عنود و نصرانیت ضد حق با نقشه قبلی، پس از رحلت نبی اکرم 9 قصد کردند که با طرح ریخته شده، و اجرای آن و به کارگیری همه امکانات و بهره گیری از تعصّبات ناروای قومی و عربی، مشعل دین را خاموش کنند.
ولی حرکت و هجرت حضرت حسین از مدینه به کربلا، سبب شد که درختِ نزدیک به خشک شدن اسلام با خون پاک و الهی او و یاران با وفایش، آبیاری شد و به رشد دوباره نشست و بقا و دوامش تا قیامت تضمین شد.
در حقیقت حادثه با عظمت و بی نظیر عاشورا در سرزمین کربلا که قبله عاشقان با معرفت است، پشتوانه توحید، بازوی توانمند دین، ضامن بقا و تداوم اسلام، سند قرآن و عامل تحرک